FREEDOM RIGHTS (ARTICLES - 19, 20, 21, 22) with case law citations | Tamil and English

 

2. FREEDOM RIGHTS (ARTICLES 19–22)

2. சுதந்திர உரிமைகள் (கட்டுரைகள் 19–22)

@  Article 19(1) of the Constitution reads as under:

@  அரசியலமைப்பின் 19(1) பிரிவு பின்வருமாறு கூறுகிறது:

 

Protection of certain rights regarding freedom of speech etc

பேச்சு சுதந்திரம் போன்ற சில உரிமைகளைப் பாதுகாத்தல்

(1) All citizens shall have the right

(a) to freedom of speech and expression;

(b) to assemble peaceably and without arms;

(c) to form associations or unions;

(d) to move freely throughout the territory of India;

(e) to reside and settle in any part of the territory of India; and

(f) omitted

(g) to practise any profession, or to carry on any occupation, trade or business “

(1) அனைத்து குடிமக்களுக்கும் உரிமை உண்டு

(அ) ​​பேச்சு மற்றும் கருத்து சுதந்திரம்;

(ஆ) அமைதியான முறையில் ஆயுதங்கள் இல்லாமல் கூடுவது;

(c) சங்கங்கள் அல்லது தொழிற்சங்கங்களை உருவாக்குதல்;

(ஈ) இந்தியாவின் எல்லை முழுவதும் சுதந்திரமாக நடமாடுவது;

(இ) இந்தியாவின் எந்தப் பகுதியிலும் வசிப்பது மற்றும் குடியேறுவது; மற்றும்

(F) தவிர்க்கப்பட்டது

(g) எந்த ஒரு தொழிலையும் கடைப்பிடிக்க, அல்லது எந்த ஒரு தொழில், வர்த்தகம் அல்லது வியாபாரத்தை மேற்கொள்வது

 

@  Articles 19(2) to 19(6) contain reasonable restrictions on the rights enshrined under Article 19(1).

@  கட்டுரைகள் 19(2) முதல் 19(6) வரை 19(1)ன் கீழ் உள்ள உரிமைகள் மீதான நியாயமான கட்டுப்பாடுகள் உள்ளன.  

 

@  The inter-relationship between Articles 14, 19, and 21 was carefully examined in Maneka Gandhi v. Union of India, (1978) 1 SCC 248. Discussing this relationship, it was observed that:

@  கட்டுரைகள் 14, 19, மற்றும் 21 க்கு இடையேயான உறவு மேனகா காந்தி எதிராக யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1978) 1 SCC 248 இல் கவனமாக ஆராயப்பட்டது. இந்த உறவைப் பற்றி விவாதிக்கையில், இது கவனிக்கப்பட்டது

 

The law, must, therefore, now be taken to be well settled that Article 21 does not exclude Article 19 and that even if there is a law prescribing a procedure for depriving a person of “personal liberty” and there is consequently no infringement of the fundamental right conferred by Article 21, such law, insofar as it abridges or takes away any fundamental right under Article 19 would have to meet the challenge of that article. This proposition can no longer be disputed after the decisions in R.C. Cooper case, Shambhu Nath Sarkar case and Haradhan Saha case Now, if a law depriving a person of “personal liberty” and prescribing a procedure for that purpose within the meaning of Article 21 has to stand the test of one or more of the fundamental rights conferred under Article 19 which may be applicable in a given situation, ex-hypothesi it must also be liable to be tested with reference to Article 14. “

எனவே, சட்டப்பிரிவு 21, பிரிவு 19 ஐ விலக்கவில்லை என்பதையும், ஒரு நபரின் "தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை" பறிப்பதற்கான ஒரு நடைமுறையை பரிந்துரைக்கும் ஒரு சட்டம் இருந்தாலும், அதன் விளைவாக எந்த மீறலும் இல்லை என்பதையும் சட்டம் நன்கு தீர்மானிக்க வேண்டும். சட்டப்பிரிவு 21 வழங்கிய அடிப்படை உரிமைசட்டப்பிரிவு 19 இன் கீழ் எந்தவொரு அடிப்படை உரிமையையும் சுருக்கி அல்லது பறிக்கும் வரையில், அந்த கட்டுரையின் சவாலை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும். ஆர்.சி.யில் எடுக்கப்பட்ட முடிவுகளுக்குப் பிறகு இந்த முன்மொழிவை மறுக்க முடியாது.கூப்பர் வழக்கு, ஷம்பு நாத் சர்க்கார் வழக்கு மற்றும் ஹரதன் சாஹா வழக்கு இப்போது, ​​ஒரு நபரின் "தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை" பறிக்கும் சட்டம் மற்றும் பிரிவு 21 இன் அர்த்தத்தில் அந்த நோக்கத்திற்காக ஒரு நடைமுறையை பரிந்துரைத்தால் ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளின் சோதனை நிற்க வேண்டும். பிரிவு 19 இன் கீழ் வழங்கப்படலாம்கொடுக்கப்பட்ட சூழ்நிலையில் பொருந்தும், முன்னாள் கருதுகோள் இது கட்டுரை 14 ஐக் கொண்டு சோதிக்கப்பட வேண்டும்"

 

@  In Minerva Mills Ltd. v. Union of India, (1980) 3 SCC 625, Chandrachud, C.J., as he then was, observed:

@  மினெர்வா மில்ஸ் லிமிடெட் எதிராக யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1980) 3 SCC 625, சந்திரசூட், சி.ஜே.

 

Three Articles of our Constitution, and only three, stand between the heaven of freedom into which Tagore wanted his country to awake and the abyss of unrestrained power. They are Articles 14, 19 and 21.”

நமது அரசியலமைப்பின் மூன்று பிரிவுகள், மற்றும் மூன்று மட்டுமே, சுதந்திர சொர்க்கத்திற்கு இடையில் நிற்கின்றன, அதில் தாகூர் தனது நாடு விழித்திருக்க விரும்பினார் மற்றும் கட்டுப்பாடற்ற அதிகாரத்தின் படுகுழியில் இருந்தார். அவை கட்டுரைகள் 14, 19 மற்றும் 21 ஆகும்

 

@  This was the first mention of what was later to be termed as the Golden Triangle, i.e. Articles 14, 19, and 21. As observed in Bachan Singh v. State of Punjab, (1982) 3 SCC 24:

@  இதுவே பிற்காலத்தில் தங்க முக்கோணம் என்று அழைக்கப்படுவதைப் பற்றிய முதல் குறிப்பு, அதாவது கட்டுரைகள் 14, 19, மற்றும் 21. பச்சன் சிங் எதிராக பஞ்சாப் மாநிலம், (1982) 3 SCC 24:

 

There are three Fundamental Rights in the Constitution which are of prime importance and which breathe vitality in the concept of the rule of law. They are Articles 14, 19 and 21 which, in the words of Chandrachud,

C.J. in Minerva Mills case constitute a golden triangle. “

அரசியலமைப்பில் மூன்று அடிப்படை உரிமைகள் உள்ளன, அவை முதன்மை முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை மற்றும் சட்டத்தின் ஆட்சியின் கருத்தில் உயிர்ச்சக்தியை சுவாசிக்கின்றன. அவை சரத்துகள் 14, 19 மற்றும் 21, சந்திரசூட்டின் வார்த்தைகளில்,

மினர்வா மில்ஸ் வழக்கில் சி.ஜே. ஒரு தங்க முக்கோணத்தை உருவாக்குகிறார். "

 

@  Hansaria, J. very aptly observed in T.R. Kothandaraman v. T.N. Water Supply & Drainage Board, (1994) 6 SCC 282 that, “The golden triangle of our Constitution is composed of Articles 14, 19 and 21. Incorporation of such a trinity in our paramount parchment is for the purpose of paving such a path for the people of India which may see them close to the trinity of liberty, equality and fraternity.”

@  ஹன்சாரியா, ஜே. டி.ஆரில் மிகவும் பொருத்தமாக கவனிக்கப்பட்டது. கோதண்டராமன் எதிராக டி.என். நீர் வழங்கல் மற்றும் வடிகால் வாரியம், (1994) 6 SCC

“நமது அரசியலமைப்பின் தங்க முக்கோணம் 14, 19 மற்றும் 21 ஆகிய பிரிவுகளால் ஆனதுசுதந்திரம், சமத்துவம் மற்றும் சகோதரத்துவம் ஆகிய மும்மூர்த்திகளுக்கு அருகில் இருக்கும் இந்திய மக்களுக்கு இதுபோன்ற ஒரு பாதையை அமைக்கும் நோக்கத்திற்காகவே இத்தகைய மும்மூர்த்திகளை நமது முதன்மையான காகிதத்தில் இணைத்துள்ளோம்

 

@  It is apparent that the right to information was not spelt out as a separate right under Article 19. However, it is now well-settled in a catena of cases that the right to freedom of speech and expression enshrined in Article 19(1)(a) includes the right to information.

@  பிரிவு 19ன் கீழ் தகவல் பெறும் உரிமை ஒரு தனி உரிமையாகக் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பது வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. இருப்பினும், கட்டுரை 19(1) இல் கூறப்பட்டுள்ள பேச்சு மற்றும் கருத்துச் சுதந்திரத்திற்கான உரிமை குறித்து வழக்குகளின் தொகுப்பில் அது இப்போது நன்கு தீர்த்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. (அ) ​​தகவல் அறியும் உரிமையை உள்ளடக்கியது

 

In State of U.P. v. Raj Narain, (1975) 4 SCC 428, it was observed that the right to know is derived from the concept of freedom of speech. It was held that:

உ.பி மாநிலத்தில் v. ராஜ் நரேன், (1975) 4 SCC 428, தகவல் அறியும் உரிமை என்பது பேச்சுச் சுதந்திரத்தின் கருத்தாக்கத்திலிருந்து பெறப்பட்டதாகக் காணப்பட்டது. இது நடைபெற்றது:

 

In a Government of responsibility like ours, where all the agents of the public must be responsible for their conduct, there can be but few secrets. The people of this country have a right to know every public act, everything that is done in a public way, by their public functionaries. They are entitled to know the particulars of every public transaction in all its bearing. The right to know, which is derived from the concept of freedom of speech, though not absolute, is a factor which should make one wary, when secrecy is claimed for transactions which can, at any rate, have no repercussion on public security.”

எங்களைப் போன்ற பொறுப்புள்ள அரசாங்கத்தில், பொதுமக்களின் அனைத்து முகவர்களும் அவர்களின் நடத்தைக்கு பொறுப்பாக இருக்க வேண்டும், சில ரகசியங்கள் மட்டுமே இருக்க முடியும். இந்த நாட்டு மக்கள் ஒவ்வொரு பொதுச் செயலையும், பொது வழியில் செய்யப்படும் அனைத்தையும், அவர்களின் பொதுச் செயலர்களால் அறிந்துகொள்ளும் உரிமை உள்ளது. ஒவ்வொரு பொது பரிவர்த்தனையின் விவரங்களையும் அதன் அனைத்துத் தாங்கிகளிலும் தெரிந்துகொள்ள அவர்களுக்கு உரிமை உண்டுமுழுமையானதாக இல்லாவிட்டாலும், பேச்சுச் சுதந்திரம் என்ற கருத்தாக்கத்திலிருந்து பெறப்பட்ட தெரிந்துகொள்ளும் உரிமையானது, பொதுப் பாதுகாப்பில் எந்தப் பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தாத பரிவர்த்தனைகளுக்கு இரகசியம் கோரப்படும்போது, ​​ஒருவரை எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டிய ஒரு காரணியாகும்.

 

@  This was further confirmed in S.P. Gupta v. Union of India, 1981 Supp SCC 87, where it was held that:“The concept of an open Government is the direct emanation from the right to know which seems to be implicit in the right of free speech and expression guaranteed under Article 19(1)(a). Therefore, disclosure of information in regard to the functioning of Government must be the rule and secrecy an exception justified only where the strictest requirement of public interest so demands.”

@  இது S.P. குப்தா V. யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, 1981 Supp SCC 87 இல் மேலும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது: "திறந்த அரசாங்கத்தின் கருத்து என்பது தெரிந்துகொள்ளும் உரிமையிலிருந்து நேரடியாக வெளிப்படுவதே உரிமையில் மறைமுகமாகத் தெரிகிறது. கட்டுரை 19(1)(a) இன் கீழ் பேச்சு மற்றும் கருத்து சுதந்திரம் உத்தரவாதம். எனவே, அரசாங்கத்தின் செயல்பாடு தொடர்பான தகவல்களை வெளியிடுவது என்பது விதி மற்றும் ரகசியம் விதிவிலக்காக இருக்க வேண்டும்

@  The law in this regard has been developed over the years, in Union of India v. Association for Democratic Reforms, (2002) 5 SCC 294 and in PUCL v. Union of India, (2003) 4 SCC 399.

@  இது தொடர்பான சட்டம் பல ஆண்டுகளாக உருவாக்கப்பட்டுள்ளது, யூனியன் ஆஃப் இந்தியா v. ஜனநாயக சீர்திருத்தங்களுக்கான சங்கம், (2002) 5 SCC 294 மற்றும் PUCL v. யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (2003) 4 SCC 399.

 

@  In consonance with its duty, Parliament enacted the Right to Information Act in 2005. The Preamble of the Act reads as under:

“An Act to provide for setting out the practical regime of right to information for citizens to secure access to information under the control of public authorities, in order to promote transparency and accountability in the working of every public authority, the constitution of a Central Information Commission and State Information Commissions and for matters connected therewith or incidental thereto.”

@  அதன் கடமைக்கு இணங்க, பாராளுமன்றம் 2005 இல் தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டத்தை இயற்றியது. சட்டத்தின் முன்னுரை பின்வருமாறு கூறுகிறது:

"ஒவ்வொரு பொது அதிகாரத்தின் செயல்பாட்டிலும் வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் பொறுப்புணர்வை மேம்படுத்துவதற்காக, பொது அதிகாரிகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் தகவல் அணுகலைப் பாதுகாப்பதற்காக குடிமக்களுக்கு தகவல் பெறும் உரிமையின் நடைமுறை ஆட்சியை அமைப்பதற்கான ஒரு சட்டம், ஒரு மத்திய அரசியலமைப்புதகவல் ஆணையம் மற்றும் மாநில தகவல் ஆணையங்கள் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய அல்லது தற்செயலான விஷயங்களுக்காக.

 

@  Article 20 of the Constitution is with respect to protection in respect of conviction of an offence. It imposes limitations on the powers of the State, which it otherwise possesses under Article 21, to enact and enforce criminal laws.

@  அரசியலமைப்பின் 20 வது பிரிவு ஒரு குற்றத்திற்கான தண்டனையைப் பொறுத்த வரையில் பாதுகாப்பு தொடர்பானது. குற்றவியல் சட்டங்களை இயற்றுவதற்கும் அமலாக்குவதற்கும் சட்டப்பிரிவு 21ன் கீழ் அது வைத்திருக்கும் அரசின் அதிகாரங்களுக்கு வரம்புகளை விதிக்கிறது.  

 

@  The case of Kalpnath Rai v. State, (1997) 8 SCC 732 discussed Article 20(1) with respect to the Terrorist and Disruptive Activities Prevention Act, 1987, which was amended in 1993. By the said amendment, all ingredients would have to be satisfied against the accused for being convicted as a terrorist under Section 3(5) of the Act. It was held that:

@  கல்ப்நாத் ராய் எதிராக மாநிலம், (1997) 8 SCC 732 வழக்கு, 1993 இல் திருத்தப்பட்ட பயங்கரவாத மற்றும் சீர்குலைக்கும் நடவடிக்கைகள் தடுப்புச் சட்டம், 1987 தொடர்பான பிரிவு 20(1) பற்றி விவாதிக்கப்பட்டதுகூறப்பட்ட திருத்தத்தின் மூலம், சட்டத்தின் 3(5) பிரிவின் கீழ் பயங்கரவாதி என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு எதிராக அனைத்து கூறுகளும் திருப்திப்படுத்தப்பட வேண்டும். இது நடைபெற்றது:

 

Sub-section 3(5) was inserted in TADA by Act 43 of 1993 which came into force on 23-5-1993. Under Article 20(1) of the Constitution “no person shall be convicted of any offence except for violation of a law in force at the time of the commission of the act charged as an offence”. So it is not enough that one was member of a terrorists' gang before 23-5-1993.”

23-5-1993 அன்று நடைமுறைக்கு வந்த 1993 ஆம் ஆண்டின் 43 ஆம் சட்டத்தின் மூலம் துணைப் பிரிவு 3(5) தடாவில் செருகப்பட்டது. அரசியலமைப்பின் 20(1) பிரிவின் கீழ், "குற்றமாக குற்றம் சாட்டப்பட்ட செயலின் செயல்பாட்டின் போது நடைமுறையில் உள்ள சட்டத்தை மீறுவதைத் தவிர, எந்தவொரு நபரும் எந்தவொரு குற்றத்திற்கும் தண்டனை விதிக்கப்பட மாட்டார்கள்". எனவே ஒருவர் 23-5-1993 க்கு முன்பு பயங்கரவாத கும்பலில் உறுப்பினராக இருந்தால் மட்டும் போதாது.

 

@  Article 20(2) is aimed at protecting an individual from being subjected to prosecution and conviction for the same offence more than once. (See Maqbool Hussain v. State of Bombay, AIR 1953 SC 325)

@  பிரிவு 20(2) ஒரு நபரை ஒரே குற்றத்திற்காக ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை வழக்குத் தொடரப்படுவதிலிருந்தும் தண்டனைக்கு உட்படுத்தப்படுவதிலிருந்தும் பாதுகாப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. (பார்க்க மக்பூல் ஹுசைன் எதிராக பாம்பே மாநிலம், AIR 1953 SC 325)

 

@  Article 20(3), which protects an individual against self-incrimination, has been termed a ‘humane’ Article. It gives protection to a person accused of an offence against compulsion to be a witness against himself. This is in consonance with the expression ‘according to procedure established by law’, enshrined in Article 21, within the ambit of which just and fair trials lie.

@  ஒரு தனிநபரை சுய குற்றச்சாட்டிலிருந்து பாதுகாக்கும் பிரிவு 20(3), ஒரு ‘மனிதாபிமான’ கட்டுரை என்று அழைக்கப்படுகிறது. தனக்கு எதிராக சாட்சியாக இருக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு எதிராக குற்றம் சாட்டப்பட்ட நபருக்கு இது பாதுகாப்பை வழங்குகிறது. இது விதி 21ல் பொதிக்கப்பட்ட ‘சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறையின்படி’ என்ற வெளிப்பாட்டுடன் ஒத்துப்போகிறது

 

@  Article 21 of the Constitution reads as under:

“21. Protection of life and personal liberty

No person shall be deprived of his life or personal liberty except according to procedure established by law “

@  அரசியலமைப்பின் 21வது பிரிவு பின்வருமாறு கூறுகிறது:

"21. வாழ்க்கை மற்றும் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தின் பாதுகாப்பு

சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறையின்படி தவிர, எந்தவொரு நபரும் அவரது உயிரையோ அல்லது தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தையோ பறிக்கக்கூடாது.

 

@  From the wording of the Article, it is obvious that the language is negative. However, Article 21 confers on every person the fundamental right to life and personal liberty. It is the most fundamental of human rights, and recognizes the sanctity of human life.

@  கட்டுரையின் வார்த்தைகளில் இருந்து, மொழி எதிர்மறையானது என்பது தெளிவாகிறது. இருப்பினும், பிரிவு 21 ஒவ்வொரு நபருக்கும் வாழ்க்கை மற்றும் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்திற்கான அடிப்படை உரிமையை வழங்குகிறது. இது மனித உரிமைகளில் மிக அடிப்படையானது மற்றும் மனித வாழ்வின் புனிதத்தை அங்கீகரிக்கிறது.

 

@  Initially, the approach to Article 21, as in A.K. Gopalan v. State of Madras, AIR 1950 SC 27 was restricted to a rather literal interpretation of the Article. It was a circumscribed approach. The majority held that Article 22 was a self-contained code, and that the law of preventive detention did not have to satisfy the requirements of Articles 14, 19, and 21. A narrow interpretation was placed on the words “personal liberty”, to confine the protection of Article 21 to freedom of the person against unlawful detention. This judgment led to a theory wherein the freedoms under Articles 19, 21, 22, and 31 were considered to be exclusive. The basis for this was the thought process that certain Articles in the Constitution exclusively deal with specific matters and in determining if an infringement of fundamental rights had occurred, the object and form of State action alone needed to be considered, and the effect of the law on the fundamental rights of the individuals in general would be ignored.

@  ஆரம்பத்தில், கட்டுரை 21 க்கான அணுகுமுறை, ஏ.கே. கோபாலன் எதிராக மெட்ராஸ் மாநிலம், ஏஐஆர் 1950 எஸ்சி 27 என்பது கட்டுரையின் நேரடியான விளக்கத்திற்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டது. இது ஒரு கட்டுப்பட்ட அணுகுமுறை. பிரிவு 22 ஒரு தன்னடக்கமான குறியீடு என்றும், தடுப்புக் காவல் சட்டம் பிரிவுகள் 14, 19 மற்றும் 21 ஆகியவற்றின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டியதில்லை என்றும் பெரும்பான்மையினர் கருதினர்"தனிப்பட்ட சுதந்திரம்" என்ற வார்த்தைகளுக்கு ஒரு குறுகிய விளக்கம் கொடுக்கப்பட்டது, சட்டப்பிரிவு 21 இன் பாதுகாப்பை சட்டத்திற்குப் புறம்பாக காவலில் வைப்பதற்கு எதிரான நபரின் சுதந்திரத்திற்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டது. இந்த தீர்ப்பு ஒரு கோட்பாட்டிற்கு வழிவகுத்தது, இதில் 19, 21, 22 மற்றும் 31 ஆகிய பிரிவுகளின் கீழ் உள்ள சுதந்திரங்கள் பிரத்தியேகமாக கருதப்பட்டன. இதற்கான அடிப்படையானது, அரசியலமைப்பில் உள்ள சில சட்டப்பிரிவுகள் குறிப்பிட்ட விஷயங்களைப் பற்றி பிரத்தியேகமாக கையாள்வது மற்றும் அடிப்படை உரிமைகள் மீறல் நடந்திருந்தால், அரசின் நடவடிக்கையின் பொருள் மற்றும் வடிவம் மற்றும் சட்டத்தின் விளைவு ஆகியவற்றை மட்டுமே கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். அதன் மேல்பொதுவாக தனிநபர்களின் அடிப்படை உரிமைகள் புறக்கணிக்கப்படும்.

 

@  This was overruled in, R.C. Cooper v. Union of India, (1970), where it was held that even where a person is detained in accordance with the procedure prescribed by law, as mandated be Article 21, the protection conferred by the various clauses of Article 19(1) does not cease to be available to him and the law authorising such detention has to satisfy the test of the applicable freedoms under Article 19(1).

@  இது ஆர்.சி. கூப்பர் வி.யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1970), அங்கு ஒரு நபர் சட்டத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட்ட நடைமுறையின்படி காவலில் வைக்கப்பட்டாலும், பிரிவு 21 க்கு உட்பட்டு, பிரிவு 19(1) இன் பல்வேறு பிரிவுகளால் வழங்கப்பட்ட பாதுகாப்பு நிறுத்தப்படாது. அவருக்கும் அத்தகைய தடுப்புக்காவலை அங்கீகரிக்கும் சட்டத்திற்கும் கிடைக்க வேண்டும்பிரிவு 19(1) இன் கீழ் பொருந்தக்கூடிய சுதந்திரங்களின் சோதனையை திருப்திப்படுத்த வேண்டும்.

 

@  The concept of “personal liberty” gradually began to be liberally interpreted by the judiciary. The Hon’ble Supreme Court of India, in Kharak Singh v. State of UP, AIR 1963 SC 1295, held, with respect to ‘personal liberty’, that “We feel unable to hold that the term was intended to bear only this narrow interpretation but on the other hand consider that “personal liberty” is used in the Article as a compendious term to include within itself all the varieties of rights which go to make up the “personal liberties” of man other than those dealt with in the several clauses of Article 19(1). In other words, while Article 19(1) deals with particular species or attributes of that freedom, “personal liberty” in Article 21 takes in and comprises the residue.”

@  "தனிப்பட்ட சுதந்திரம்" என்ற கருத்து படிப்படியாக நீதித்துறையால் தாராளமாக விளக்கப்பட்டது. மாண்புமிகு இந்திய உச்ச நீதிமன்றம், காரக் சிங் விUP மாநிலம், AIR 1963 SC 1295, 'தனிப்பட்ட சுதந்திரம்' தொடர்பாக நடத்தப்பட்டது, "இந்த வார்த்தை இந்த குறுகிய விளக்கத்தை மட்டுமே தாங்கும் நோக்கம் கொண்டது என்று நாங்கள் கருத முடியாது, ஆனால் மறுபுறம் "தனிப்பட்ட சுதந்திரம்" பயன்படுத்தப்படுகிறது என்று கருதுகிறோம் கட்டுரையில் அனைத்தையும் தன்னுள் சேர்த்துக்கொள்ளும் ஒரு சிறந்த சொல்கட்டுரை 19(1) இன் பல உட்பிரிவுகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள உரிமைகளைத் தவிர மனிதனின் "தனிப்பட்ட சுதந்திரங்களை" உருவாக்குவதற்குச் செல்லும் உரிமைகளின் வகைகள். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், பிரிவு 19(1) குறிப்பிட்ட இனங்கள் அல்லது அந்த சுதந்திரத்தின் பண்புகளை கையாளும் போது, ​​பிரிவு 21 இல் உள்ள "தனிப்பட்ட சுதந்திரம்" எச்சத்தை உள்ளடக்கியது.

 

@  In the case of Maneka Gandhi v. Union of India, (1978) 1 SCC 248, the Court examined the judgments in A.K. Gopalan’s case, R.C. Cooper’s case, and Kharak Singh’s case in detail. It was observed that:

“The expression “personal liberty” in Article 21 is of the widest amplitude and it covers a variety of rights which go to constitute the personal liberty of man and some of them have been raised to the status of distinct fundamental rights and given additional protection under Article 19.”

@  மேனகா காந்தி எதிராக யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1978) 1 SCC 248 என்ற வழக்கில், நீதிமன்றம் A.K இல் உள்ள தீர்ப்புகளை ஆய்வு செய்தது. கோபாலன் வழக்கு, ஆர்.சி. கூப்பர் வழக்கு, மற்றும் காரக் சிங் வழக்கு விரிவாக. இது கவனிக்கப்பட்டது:

"கட்டுரை 21 இல் உள்ள "தனிப்பட்ட சுதந்திரம்" என்ற வெளிப்பாடு பரந்த வீச்சுடன் உள்ளது, மேலும் இது மனிதனின் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை உருவாக்கும் பல்வேறு உரிமைகளை உள்ளடக்கியது மற்றும் அவற்றில் சில தனித்துவமான அடிப்படை உரிமைகளின் நிலைக்கு உயர்த்தப்பட்டு கூடுதல் பாதுகாப்பு வழங்கப்பட்டுள்ளன. கட்டுரை 19."

 

@  It was further observed that any law interfering with personal liberty of a person must satisfy a triple test: (i) it must prescribe a procedure; (ii) the procedure must withstand the test of one or more of the fundamental rights conferred under Article 19 which may be applicable in a given situation; and (iii) it must also be liable to be tested with reference to Article 14. As the test propounded by Article 14 pervades Article 21 as well, the law and procedure authorising interference with personal liberty and right of privacy must also be right and just and fair and not arbitrary, fanciful or oppressive. If the procedure prescribed does not satisfy the requirement of Article 14 it would be no procedure at all within the meaning of Article 21.

@  ஒரு நபரின் தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தில் தலையிடும் எந்தவொரு சட்டமும் மூன்று சோதனையை திருப்திப்படுத்த வேண்டும் என்பது மேலும் கவனிக்கப்பட்டது: (i) அது ஒரு நடைமுறையை பரிந்துரைக்க வேண்டும்; (ii) விதி 19 இன் கீழ் வழங்கப்பட்ட ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட அடிப்படை உரிமைகளின் சோதனையை செயல்முறை தாங்க வேண்டும், இது கொடுக்கப்பட்டதில் பொருந்தக்கூடும்சூழ்நிலை; மற்றும் (iii) இது பிரிவு 14ஐக் கொண்டு சோதிக்கப்படுவதற்கும் பொறுப்பாக இருக்க வேண்டும்.சட்டப்பிரிவு 14 ஆல் முன்மொழியப்பட்ட சோதனை கட்டுரை 21 ஐயும் ஊடுருவி இருப்பதால், தனிப்பட்ட சுதந்திரம் மற்றும் தனியுரிமையின் உரிமையில் தலையிடுவதை அங்கீகரிக்கும் சட்டமும் நடைமுறையும் சரியாகவும் நியாயமாகவும் நியாயமாகவும் இருக்க வேண்டும், தன்னிச்சையான, கற்பனையான அல்லது அடக்குமுறையாக இருக்கக்கூடாது. பரிந்துரைக்கப்பட்ட செயல்முறை பிரிவு 14 இன் தேவையை பூர்த்தி செய்யவில்லை என்றால், அது கட்டுரை 21 இன் அர்த்தத்திற்குள் எந்த நடைமுறையும் இருக்காது

 

@  In today’s world, new needs of a person for liberty in different spheres of life can now be claimed as a part of “personal liberty”, and these cannot be restricted, apart from satisfying Articles 14 and 19.

@  இன்றைய உலகில், வாழ்க்கையின் பல்வேறு துறைகளில் சுதந்திரத்திற்கான ஒரு நபரின் புதிய தேவைகள் இப்போது "தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தின்" ஒரு பகுதியாகக் கூறப்படலாம், மேலும் அவை கட்டுரைகள் 14 மற்றும் 19 ஐ திருப்திப்படுத்துவதைத் தவிர கட்டுப்படுத்த முடியாது

 

@  Some of the rights which could fall under the ambit of Article 21 have been clearly spelt out by the judiciary in various judgments, to be a part of Article 21:

(i) Right to counsel [M.H. Hoskot v. State of Maharashtra, (1978) 3 SCC 544]

(ii) Right of a person to not be subjected to bonded labour [PUCL v. Union of India, (1982) 3 SCC 235]

(iii) Right to livelihood [Olga Tellis v. Bombay Municipal Corpn, (1985) 3 SCC 545 – also see DTC v. DTC Mazdoor Congress, AIR 1991 SC 101]

(iv) Right to immediate medical aid [Parmanand Katara v. Union of India, (1989) 4 SCC 286]

(v) Right to free legal aid [State of Maharashtra v. MP Vashi, AIR 1996 SC 1]

@  சட்டப்பிரிவு 21ன் வரம்பிற்குள் வரக்கூடிய சில உரிமைகள், சட்டப்பிரிவு 21ன் ஒரு பகுதியாக பல்வேறு தீர்ப்புகளில் நீதித்துறையால் தெளிவாக உச்சரிக்கப்பட்டுள்ளன:

(i) ஆலோசனை பெறும் உரிமை [M.H. ஹோஸ்காட் எதிராக மகாராஷ்டிரா மாநிலம், (1978) 3 SCC 544]

(ii) கொத்தடிமைத் தொழிலாளர்களுக்கு உட்படுத்தப்படாத ஒரு நபரின் உரிமை [PUCL v. யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1982) 3 SCC 235]

(iii) வாழ்வாதாரத்திற்கான உரிமை [ஓல்கா டெல்லிஸ் v. பாம்பே முனிசிபல் கார்ப்ன், (1985) 3 SCC 545 – மேலும் பார்க்கவும் DTC v. DTC மஸ்தூர் காங்கிரஸ், AIR 1991 SC 101]

(iv) உடனடி மருத்துவ உதவிக்கான உரிமை [பர்மானந்த் கட்டாரா v. யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1989) 4 SCC 286]

(v) இலவச சட்ட உதவிக்கான உரிமை [மகாராஷ்டிரா மாநிலம் எதிராக எம்.பி. வாஷி, ஏஐஆர் 1996 எஸ்சி 1]

 

@  The right to education has also been held to be a part of Article 21. A series of decisions, including Mohini Jain v. State of Karnataka, (1992) 3 SCC 666, Unnikrishnan J.P. v. State of A.P., AIR 1993 SC 2178, etc. culminated in an amendment to the Constitution being moved in 1997, leading to the incorporation of Article 21-A, which reads as under:

“The State shall provide free and compulsory education to all children of 6 to 14 years in such manner as the State, may by law determine”

@  கல்விக்கான உரிமையும் பிரிவு 21 இன் ஒரு பகுதியாக கருதப்படுகிறது. மோகினி ஜெயின் எதிராக கர்நாடகா மாநிலம், (1992) 3 SCC 666, உன்னிகிருஷ்ணன் ஜே.பி. விமாநில A.P., AIR 1993 SC 2178, முதலியன 1997 இல் அரசியலமைப்பில் திருத்தம் கொண்டு வரப்பட்டது, இது பிரிவு 21-A ஐ இணைக்க வழிவகுத்தது, இது பின்வருமாறு:

"அரசு 6 முதல் 14 வயது வரையிலான அனைத்து குழந்தைகளுக்கும் இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வியை அரசு வழங்க வேண்டும், அது சட்டத்தால் தீர்மானிக்கப்படும்"

 

@  Following this, the Right of Children to Free and Compulsory Education Act, 2009 was enacted.

@  இதைத் தொடர்ந்து, இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்விக்கான குழந்தைகளின் உரிமைச் சட்டம், 2009 இயற்றப்பட்டது

 

@  Article 22 provides for protection against arrest and detention in certain cases. It is not a complete code of constitutional safeguards with respect to preventive detention. Points which are expressly or implicitly not dealt with by Article 22, are covered under Article 21.

@  பிரிவு 22 சில வழக்குகளில் கைது மற்றும் தடுப்புக்காவலில் இருந்து பாதுகாப்பை வழங்குகிறது. தடுப்புக் காவலில் வைப்பது தொடர்பான அரசியலமைப்புப் பாதுகாப்புகளின் முழுமையான குறியீடு அல்ல. பிரிவு 22 மூலம் வெளிப்படையாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ கையாளப்படாத புள்ளிகள் பிரிவு 21 இன் கீழ் உள்ளடக்கப்பட்டுள்ளன

 

@  The reasoning behind the inclusion of Article 22 in Part III of the Constitution was discussed in Pankaj Kumar Chakrabarty v. State of W.B., (1969) 3 SCC 400, where it was held that:

@  அரசியலமைப்பின் பகுதி III இல் 22 வது பிரிவைச் சேர்ப்பதற்கான காரணம் பங்கஜ் குமார் சக்ரபர்த்தி எதிராக W.B. மாநிலம் (1969) 3 SCC 400 இல் விவாதிக்கப்பட்டது, அங்கு அது நடைபெற்றது

 

Article 21 guarantees protection against deprivation of personal liberty save that in accordance with the procedure established by law. At first sight it would appear somewhat strange that the Constitution should make provisions relating to preventive detention immediately next after Article 21. That appears to have been done because the Constitution recognises the necessity of preventive detention on extraordinary occasions when control over public order, security of the country etc. are in danger of a breakdown. But while recognising the need of preventive detention without recourse to the normal procedure according to law, it provides at the same time certain restrictions on the power of dentention both legislative and executive which it considers as minimum safeguards to ensure that the power of such detention is not illegitimately or arbitrarily used.

விதி 21 சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறைக்கு ஏற்ப தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை பறிப்பதில் இருந்து பாதுகாப்பிற்கு உத்தரவாதம் அளிக்கிறது. சட்டப்பிரிவு 21க்குப் பிறகு உடனடியாக தடுப்புக் காவலில் வைப்பது தொடர்பான ஏற்பாடுகளை அரசியலமைப்புச் சட்டம் செய்ய வேண்டும் என்பது முதல் பார்வையில் சற்று விசித்திரமாகத் தோன்றும்பொது ஒழுங்கு, நாட்டின் பாதுகாப்பு போன்றவற்றின் மீதான கட்டுப்பாடுகள் சீர்குலைக்கும் அபாயத்தில் இருக்கும் அசாதாரண சந்தர்ப்பங்களில் தடுப்புக் காவலின் அவசியத்தை அரசியலமைப்பு அங்கீகரிப்பதால் அவ்வாறு செய்யப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிகிறது. ஆனால் சட்டத்தின்படி சாதாரண நடைமுறையைப் பயன்படுத்தாமல் தடுப்புக் காவலில் வைக்கப்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை அங்கீகரிக்கும் அதே வேளையில், சட்டமியற்றும் மற்றும் நிர்வாக அதிகாரிகளின் தடுப்புக்காவல் அதிகாரத்தின் மீது சில கட்டுப்பாடுகளை அது வழங்குகிறதுதடுப்புக்காவல் சட்டவிரோதமாக அல்லது தன்னிச்சையாக பயன்படுத்தப்படவில்லை.

 

The power of preventive detention is thus acquiesced in by the Constitution as a necessary evil and is, therefore, hedged in by diverse procedural safeguards to minimise as much as possible the danger of its misuse. It is for this reason that Article 22 has been given a place in the Chapter on guaranteed rights.

தடுப்பு காவலில் வைக்கும் அதிகாரம் அரசியலமைப்பின் மூலம் தேவையான தீமையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது, எனவே, அதன் தவறான பயன்பாட்டின் ஆபத்தை முடிந்தவரை குறைக்க பல்வேறு நடைமுறை பாதுகாப்புகள் மூலம் பாதுகாக்கப்படுகிறது. இந்த காரணத்திற்காகவே, உத்தரவாத உரிமைகள் பற்றிய அத்தியாயத்தில் பிரிவு 22 இடம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது.

 

@  Sawant, J. in Addl. Secy. to the Govt. of India v. Alka Subhash Gadia (Smt), 1992 Supp (1) SCC 496 made it clear that Article 22 had to be tested on the anvil of Articles 14, 19, and 21. It was stated as under:

@  சாவந்த், ஜே. Secy. அரசாங்கத்திற்கு இந்தியா v. அல்கா சுபாஷ் காடியா (Smt), 1992 Supp (1) SCC 496, கட்டுரை 14, 19, மற்றும் 21 ஆகியவற்றின் நுனியில் கட்டுரை 22 சோதிக்கப்பட வேண்டும் என்று தெளிவுபடுத்தியது. அது பின்வருமாறு கூறப்பட்டது

 

After the decision of this Court in Rustom Cavasjee Cooper v. Union of India which is otherwise known as the Bank Nationalisation case and in Maneka Gandhi v. Union of India, it is now well settled (if ever there was any doubt) that the fundamental rights under Chapter III of the Constitution are to be read as a part of an integrated scheme. They are not exclusive of each other but operate, and are, subject to each other. The action complained of must satisfy the tests of all the said rights so far as they are applicable to individual cases. It is not enough, that it satisfies the requirements of any one of them.

வங்கி தேசியமயமாக்கல் வழக்கு என அழைக்கப்படும் ருஸ்டோம் கவாஸ்ஜி கூப்பர் வெர்சஸ் யூனியன் ஆஃப் இந்தியா மற்றும் மேனகா காந்திக்கு எதிராக இந்த நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புக்குப் பிறகுஇந்திய ஒன்றியம், அரசியலமைப்பின் மூன்றாம் அத்தியாயத்தின் கீழ் உள்ள அடிப்படை உரிமைகள் ஒரு ஒருங்கிணைந்த திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக படிக்கப்பட வேண்டும் என்பது (எப்போதாவது சந்தேகம் இருந்தால்) இப்போது நன்கு தீர்க்கப்பட்டுள்ளது. அவை ஒன்றுக்கொன்று பிரத்தியேகமானவை அல்ல ஆனால் இயங்குகின்றன, மேலும் அவை ஒன்றுக்கொன்று உட்பட்டவை. புகார் அளிக்கப்பட்ட நடவடிக்கையானது, தனிப்பட்ட வழக்குகளுக்குப் பொருந்தும் வகையில், கூறப்பட்ட அனைத்து உரிமைகளின் சோதனைகளையும் திருப்திப்படுத்த வேண்டும். இது போதாது, அவர்களில் ஏதேனும் ஒருவரின் தேவைகளை அது பூர்த்தி செய்கிறது.

In particular, it is well settled that Article 22(5) is not the sole repository of the detenu's rights. His rights are also governed by the other fundamental rights particularly those enshrined in Articles 14, 19 and 21.

குறிப்பாக, பிரிவு 22(5) என்பது டிடெனுவின் உரிமைகளின் ஒரே களஞ்சியம் அல்ல என்பது உறுதியாகிவிட்டது. அவரது உரிமைகள் பிற அடிப்படை உரிமைகளால் நிர்வகிக்கப்படுகின்றன, குறிப்பாக 14, 19 மற்றும் 21

 

Article 14 guarantees to all persons equality before the law and equal protection of the laws. Articles 19, 20, 21 and 22 are grouped under the broad heading “Right to Freedom”. Article 19 is breached if any citizen is deprived whether, temporarily or permanently, of any of the rights which are mentioned therein. Although Article 19 confers freedoms mentioned therein only on citizens, neither Article 14 nor Articles 20, 21 and 22 are confined to the protection of freedoms of citizens only. They extend the relevant freedoms even to non-citizens.

பிரிவு 14 அனைத்து நபர்களுக்கும் சட்டத்தின் முன் சமத்துவம் மற்றும் சட்டங்களின் சமமான பாதுகாப்பை உறுதி செய்கிறது. கட்டுரைகள் 19, 20, 21 மற்றும் 22 ஆகியவை "சுதந்திரத்திற்கான உரிமை" என்ற பரந்த தலைப்பின் கீழ் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. எந்தவொரு குடிமகனும் தற்காலிகமாகவோ அல்லது நிரந்தரமாகவோ, அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஏதேனும் உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டால், பிரிவு 19 மீறப்படும். சட்டப்பிரிவு 19 குடிமக்களுக்கு மட்டுமே சுதந்திரத்தை வழங்கினாலும், பிரிவு 14 அல்லது பிரிவுகள் 20, 21 மற்றும் 22 ஆகியவை குடிமக்களின் சுதந்திரத்தைப் பாதுகாப்பதில் மட்டும் வரையறுக்கப்படவில்லை. குடிமக்கள் அல்லாதவர்களுக்குக் கூட அவர்கள் தொடர்புடைய சுதந்திரங்களை வழங்குகிறார்கள்

 

The freedoms given to the citizen by Article 19 are, as if, further sought to be guaranteed by Articles 20, 21 and 22 in particular.

சட்டப்பிரிவு 19 மூலம் குடிமகனுக்கு வழங்கப்பட்ட சுதந்திரங்கள், குறிப்பாக கட்டுரைகள் 20, 21 மற்றும் 22 மூலம் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட வேண்டும்.

 

Hence while examining action resulting in the deprivation of the liberty of any person, the limitations on such action imposed by the other fundamental rights where and to the extent applicable have to be borne in mind.”

It was further observed that:

எனவே எந்தவொரு நபரின் சுதந்திரத்தையும் பறிக்கும் செயலை ஆராயும் போது, ​​பிற அடிப்படை உரிமைகளால் விதிக்கப்பட்ட அத்தகைய நடவடிக்கையின் வரம்புகளை மனதில் கொள்ள வேண்டும்.

இது மேலும் கவனிக்கப்பட்டது:

 

The provisions of Articles 21 and 22 read together, therefore, make it clear that a person can be deprived of his life or personal liberty according to procedure established by law, and if the law made for the purpose is valid, the person who is deprived of his life or liberty has to challenge his arrest or detention, as the case may be, according to the provisions of the law under which he is arrested or detained. This proposition is valid both for punitive and preventive detention. The difference between them is made by the limitations placed by sub-clauses (1) and (2) on the one hand and sub-clauses (4) to (7) on the other of Article 22, to which we have already referred above. What is necessary to remember for our purpose is that the Constitution permits both punitive and preventive detention provided it is according to procedure established by law made for the purpose and if both the law and the procedure laid down by it, are valid.”

கட்டுரைகள் 21 மற்றும் 22 இன் விதிகள் ஒன்றாகப் படிக்கப்படுகின்றன, எனவே, சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறையின்படி ஒரு நபரின் வாழ்க்கை அல்லது தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தை பறிக்க முடியும் என்பதை தெளிவுபடுத்துகிறது, மேலும் அந்த நோக்கத்திற்காக உருவாக்கப்பட்ட சட்டம் செல்லுபடியாகும் என்றால், இழந்த நபர் அவரது வாழ்க்கை அல்லது சுதந்திரம் அவரை சவால் செய்ய வேண்டும்கைது அல்லது காவலில் வைத்தல், அவர் கைது செய்யப்பட்ட அல்லது தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள சட்டத்தின் விதிகளின்படி வழக்கு இருக்கலாம். இந்த முன்மொழிவு தண்டனை மற்றும் தடுப்பு தடுப்பு ஆகிய இரண்டிற்கும் செல்லுபடியாகும். அவற்றுக்கிடையேயான வேறுபாடு, நாம் ஏற்கனவே மேலே குறிப்பிட்டுள்ள பிரிவு 22 இன் துணை உட்பிரிவுகள் (1) மற்றும் (2) ஒருபுறம் மற்றும் துணைப்பிரிவுகள் (4) முதல் (7) மறுபுறம் வரையப்பட்ட வரம்புகளால் செய்யப்படுகின்றன. . நமது நோக்கத்திற்காக நினைவில் கொள்ள வேண்டியது என்னவெனில், அரசியலமைப்பு சட்டம் மற்றும் அது வகுத்துள்ள நடைமுறைகள் இரண்டும் செல்லுபடியாகும் எனில், அந்த நோக்கத்திற்காக உருவாக்கப்பட்ட சட்டத்தால் நிறுவப்பட்ட நடைமுறையின்படி, தண்டனை மற்றும் தடுப்புக் காவலில் வைக்கப்படுவதை அனுமதிக்கிறது