CULTURAL RIGHTS (ARTICLES 29–30) with case law citations | Tamil and English

 5. CULTURAL RIGHTS (ARTICLES 29–30)

5. கலாச்சார உரிமைகள் (கட்டுரைகள் 29–30)

 

Article 29. Protection of interests of minorities.—(1) Any section of the citizens residing in the territory of India or any part thereof having a distinct language, script or culture of its own shall have the right to conserve the same.

கட்டுரை 29. சிறுபான்மையினரின் நலன்களைப் பாதுகாத்தல்.—(1) இந்தியப் பிரதேசத்தில் வசிக்கும் குடிமக்களின் எந்தவொரு பிரிவினரோ அல்லது அதன் சொந்த மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரம் கொண்ட எந்தப் பகுதியினரும் அதைப் பாதுகாக்க உரிமை உண்டு.  

 

(2) No citizen shall be denied admission into any educational institution maintained by the State or receiving aid out of State funds on grounds only of religion, race, caste, language or any of them.

(2) மதம், இனம், சாதி, மொழி அல்லது அவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றின் அடிப்படையில் மட்டுமே அரசால் பராமரிக்கப்படும் அல்லது அரசின் நிதியில் இருந்து உதவி பெறுவதற்கான எந்தவொரு கல்வி நிறுவனத்திலும் எந்தக் குடிமகனுக்கும் அனுமதி மறுக்கப்படக்கூடாது.

 

(ii) Article 30. Right of minorities to establish and administer educational institutions.—(1) All minorities, whether based on religion or language, shall have the right to establish and administer educational institutions of their choice. (1A) In making any law providing for the compulsory acquisition of any property of an educational institution established and administered by a minority, referred to in clause (1), the State shall ensure that the amount fixed by or determined under such law for the acquisition of such property is such as would not restrict or abrogate the right guaranteed under that clause.

(ii) பிரிவு 30. சிறுபான்மையினர் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி நிர்வகிப்பதற்கான உரிமை.—(1) மதம் அல்லது மொழி அடிப்படையில் அனைத்து சிறுபான்மையினரும் தங்களுக்கு விருப்பமான கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவவும் நிர்வகிக்கவும் உரிமை உண்டு. (1A) பிரிவு (1) இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சிறுபான்மையினரால் நிறுவப்பட்டு நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு கல்வி நிறுவனத்தின் எந்தவொரு சொத்தையும் கட்டாயமாக கையகப்படுத்துவதற்கான எந்தவொரு சட்டத்தையும் உருவாக்கும்போது, ​​அத்தகைய சட்டத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட அல்லது நிர்ணயிக்கப்பட்ட தொகையை அரசு உறுதி செய்யும். அத்தகைய சொத்தை கையகப்படுத்துதல்அந்த விதியின் கீழ் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட உரிமையை கட்டுப்படுத்தவோ அல்லது ரத்து செய்யவோ கூடாது.

 

(2) Article 30 (2) is another prohibition against discrimination by the State. In granting aid to educational institutions, the State shall not discriminate against institutions managed by any minority-religious or linguistic. Hence, minority institutions will be entitled to State aid in the same way as other institutions. Where aid is denied on the ground that the educational institution is under the management of a minority, then such a denial would be invalid. Also, the receipt of aid cannot be a reason for altering the nature or character of the recipient institution. Article 30(2) recognizes that the minority nature of the institution should continue, notwithstanding the grant of aid

(2) பிரிவு 30 (2) என்பது அரசின் பாகுபாடுகளுக்கு எதிரான மற்றொரு தடையாகும். கல்வி நிறுவனங்களுக்கு உதவி வழங்குவதில், எந்தவொரு சிறுபான்மை-மத அல்லது மொழியினரால் நிர்வகிக்கப்படும் நிறுவனங்களுக்கு எதிராக அரசு பாகுபாடு காட்டக்கூடாது. எனவே, மற்ற நிறுவனங்களைப் போலவே சிறுபான்மை நிறுவனங்களும் அரசின் உதவியைப் பெறும். கல்வி நிறுவனம் சிறுபான்மையினரின் நிர்வாகத்தின் கீழ் உள்ளது என்ற காரணத்திற்காக உதவி மறுக்கப்பட்டால், அத்தகைய மறுப்பு செல்லாது. மேலும், உதவி பெறுதல் என்பது பெறுநரின் நிறுவனத்தின் தன்மை அல்லது தன்மையை மாற்றுவதற்கு ஒரு காரணமாக இருக்க முடியாது. உதவி வழங்கினாலும், நிறுவனத்தின் சிறுபான்மை தன்மை தொடர வேண்டும் என்பதை உறுப்புரை 30(2) அங்கீகரிக்கிறது

 

@  In Sidhajbhai Sabbai v. State of Gujarat, (1963) 3 SCR 837, the Court considered the validity of an order issued by the Government of Bombay whereby from the academic year 1955-56, 80% of the seats in the training colleges for teachers in non-government training colleges were to be reserved for the teachers nominated by the Government. The petitioners, who belonged to the minority community, were, inter alia, running a training college for teachers, as also primary schools. The said primary schools and college were conducted for the benefit of the religious denomination of the United Church of Northern India and Indian Christians generally, though admission was not denied to students belonging to other communities. The petitioners challenged the government order requiring 80% of the seats to be filled by nominees of the Government, inter alia, on the ground that the petitioners were members of a religious denomination and that they constituted a religious minority, and that the educational institutions had been established primarily for the benefit of the Christian community. It was the case of the petitioners that the decision of the Government violated their fundamental rights guaranteed by Articles 30(1), 26(a), (b), (c) and (d), and 19(1)(f) and (g). While interpreting Article 30, it was observed by the Court as under:

@  சிதாஜ்பாய் சப்பை வி.குஜராத் மாநிலம், (1963) 3 SCR 837, 1955-56 கல்வியாண்டு முதல் அரசு சாரா பயிற்சி ஆசிரியர்களுக்கான பயிற்சிக் கல்லூரிகளில் 80% இடங்களை பம்பாய் அரசு பிறப்பித்த உத்தரவின் செல்லுபடியை நீதிமன்றம் பரிசீலித்தது. மூலம் பரிந்துரைக்கப்படும் ஆசிரியர்களுக்கு கல்லூரிகள் ஒதுக்கப்பட வேண்டும்அரசு.சிறுபான்மை சமூகத்தைச் சேர்ந்த மனுதாரர்கள், ஆசிரியர்களுக்கான பயிற்சிக் கல்லூரி மற்றும் தொடக்கப் பள்ளிகளையும் நடத்தி வந்தனர். மேற்கூறிய ஆரம்பப் பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகள் வட இந்திய ஐக்கிய திருச்சபை மற்றும் பொதுவாக இந்திய கிறிஸ்தவர்களின் மதப் பிரிவினரின் நலனுக்காக நடத்தப்பட்டன, இருப்பினும் மற்ற சமூகங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்களுக்கு சேர்க்கை மறுக்கப்படவில்லை. மனுதாரர்கள் மதப்பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், அவர்கள் மத சிறுபான்மையினர் என்றும், கல்வி நிறுவனங்களில் 80% இடங்களை அரசு பரிந்துரைக்கும் நபர்களால் நிரப்ப வேண்டும் என்ற அரசாணையை மனுதாரர்கள் சவால் செய்தனர். கிறிஸ்தவ சமூகத்தின் நலனுக்காக முதன்மையாக நிறுவப்பட்டது.30(1), 26(a), (b), (c) மற்றும் (d), மற்றும் 19(1)(f) ஆகிய பிரிவுகளால் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகளை அரசாங்கத்தின் முடிவு மீறியுள்ளது என்பது மனுதாரர்களின் வழக்கு. மற்றும் (g). பிரிவு 30ஐ விளக்கும்போது, ​​கீழ்க்கண்டவாறு நீதிமன்றத்தால் கவனிக்கப்பட்டது

 

All minorities, linguistic or religious have by Article 30(1) an absolute right to establish and administer educational institutions of their choice; and any law or executive direction which seeks to infringe the substance of that right under Article 30(1) would to that extent be void. This, however, is not to say that it is not open to the State to impose regulations upon the exercise of this right. The fundamental freedom is to establish and to administer educational institutions: it is a right to establish and administer what are in truth educational institutions, institutions which cater to the educational needs of the citizens, or sections thereof. Regulation made in the true interests of efficiency of instruction, discipline, health, sanitation, morality, public order and the like may undoubtedly be imposed. Such regulations are not restrictions on the substance of the right which is guaranteed: they secure the proper functioning of the institution, in matters educational.”

அனைத்து சிறுபான்மையினர், மொழியியல் அல்லது மதப்பிரிவு 30(1)ன்படி அவர்கள் விரும்பும் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவதற்கும் நிர்வகிப்பதற்கும் முழுமையான உரிமை உள்ளது; சட்டப்பிரிவு 30(1)ன் கீழ் அந்த உரிமையின் உட்பொருளை மீற முற்படும் எந்தவொரு சட்டமும் அல்லது நிர்வாக வழிகாட்டுதலும் அந்த அளவிற்கு செல்லாததாக இருக்கும். எவ்வாறாயினும், இந்த உரிமையைப் பயன்படுத்துவதில் கட்டுப்பாடுகளை விதிக்க அரசிற்கு அனுமதி இல்லை என்று கூற முடியாது. அடிப்படை சுதந்திரம் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவதும் நிர்வகிப்பதும் ஆகும்: உண்மையில் உள்ள கல்வி நிறுவனங்கள், குடிமக்களின் கல்வித் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் நிறுவனங்கள் அல்லது அதன் பிரிவுகளை நிறுவி நிர்வகிப்பதற்கான உரிமை. அறிவுரை, ஒழுக்கம், சுகாதாரம், சுகாதாரம், ஒழுக்கம், பொது ஒழுங்கு மற்றும் பலவற்றின் செயல்திறன் ஆகியவற்றின் உண்மையான நலன்களுக்காக உருவாக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகள் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி விதிக்கப்படலாம். அத்தகைய விதிமுறைகள் உத்தரவாதமளிக்கப்பட்ட உரிமையின் பொருளின் மீதான கட்டுப்பாடுகள் அல்ல: அவை கல்வி விஷயங்களில் நிறுவனத்தின் சரியான செயல்பாட்டைப் பாதுகாக்கின்றன

 

@  It was further held:

“The right established by Article 30(1) is a fundamental right declared in terms absolute. Unlike the fundamental freedoms guaranteed by Article 19, it is not subject to reasonable restrictions. It is intended to be a real right for the protection of the minorities in the matter of setting up of educational institutions of their own choice. The right is intended to be effective and is not to be whittled down by so-called regulative measures conceived in the interest not of the minority educational institution, but of the public or the nation as a whole”

@  மேலும் நடைபெற்றது:

“பிரிவு 30(1) மூலம் நிறுவப்பட்ட உரிமையானது முழுமையான அடிப்படையில் அறிவிக்கப்பட்ட அடிப்படை உரிமையாகும். பிரிவு 19-ல் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட அடிப்படை சுதந்திரங்களைப் போலன்றி, அது நியாயமான கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்பட்டது அல்ல. சிறுபான்மையினரின் சொந்த விருப்பப்படி கல்வி நிறுவனங்களை அமைக்கும் விஷயத்தில் அவர்களின் பாதுகாப்பிற்கான உண்மையான உரிமையாக இது கருதப்படுகிறது. இந்த உரிமையானது செயல்திறனுடையதாக இருக்க வேண்டும் மற்றும் சிறுபான்மை கல்வி நிறுவனங்களின் நலனுக்காக அல்ல, மாறாக பொதுமக்களின் அல்லது ஒட்டுமொத்த தேசத்தின் நலனுக்காக உருவாக்கப்பட்ட ஒழுங்குமுறை நடவடிக்கைகள் என்று அழைக்கப்படுவதன் மூலம் குறைக்கப்படக்கூடாது.

 

@  In State of Kerala v. Very Rev. Mother Provincial, (1970) 2 SCC 417, the Court held that the minority institutions could not be allowed to fall below the standards of excellence expected of educational institutions, or under the guise of the exclusive right of management, allowed to decline to follow the general pattern. The Court stated that while the management must be left to the minority, they may be compelled to keep in step with others. It was pointed out that an exception to the right under Article 30 was the power with the State to regulate education, educational standards and allied matters.

@  கேரளா மாநிலம் v. வெரி ரெவ்.தாய் மாகாணம், (1970) 2 SCC 417, கல்வி நிறுவனங்களால் எதிர்பார்க்கப்படும் சிறப்பான தரங்களுக்குக் கீழே சிறுபான்மை நிறுவனங்களை அனுமதிக்க முடியாது, அல்லது நிர்வாகத்தின் பிரத்யேக உரிமை என்ற போர்வையில், இதைப் பின்பற்ற மறுக்க அனுமதித்தது நீதிமன்றம். பொது முறை. நிர்வாகம் சிறுபான்மையினருக்கு விடப்பட வேண்டும் என்றாலும், அவர்கள் மற்றவர்களுடன் இணைந்து செயல்பட நிர்பந்திக்கப்படலாம் என்று நீதிமன்றம் கூறியது. சட்டப்பிரிவு 30ன் கீழ் உரிமைக்கு விதிவிலக்கு என்பது கல்வி, கல்வித் தரம் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய விஷயங்களை ஒழுங்குபடுத்தும் அதிகாரம் அரசுக்கு உள்ளது என்று சுட்டிக்காட்டப்பட்டது

 

@  The Hon’ble Supreme Court, in Ahmedabad St. Xavier’s College Society v. State of Gujarat, (1974) 1 SCC 717, considered the scope and ambit of the rights of the minorities, whether based on religion or language, to establish and administer educational institutions of their choice under Article 30(1) of the Constitution. In dealing with this aspect, Ray, C.J., observed as follows:

@  மாண்புமிகு உச்ச நீதிமன்றம், அகமதாபாத்தில் உள்ள செயின்ட் சேவியர் கல்லூரி சங்கம் v.குஜராத் மாநிலம், (1974) 1 SCC 717, மதம் அல்லது மொழி அடிப்படையில் சிறுபான்மையினரின் உரிமைகளின் நோக்கம் மற்றும் வரம்பைக் கருத்தில் கொண்டு, அரசியலமைப்பின் 30(1) பிரிவின் கீழ் அவர்கள் விரும்பும் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி நிர்வகித்தல். இந்த அம்சத்தைக் கையாள்வதில், ரே, சி.ஜே., பின்வருமாறு கவனித்தார்:

 

Every section of the public, the majority as well as minority has rights in respect of religion as contemplated in Articles 25 and 26 and rights in respect of language, script, culture as contemplated in Article 29. The whole object of conferring the right on minorities under Article 30 is to ensure that there will be equality between the majority and the minority. If the minorities do not have such special protection they will be denied equality.”

பொதுமக்களின் ஒவ்வொரு பிரிவினருக்கும், பெரும்பான்மை மற்றும் சிறுபான்மையினருக்கும் மதம் தொடர்பான உரிமைகள் 25 மற்றும் 26 வது பிரிவிலும், மொழி, எழுத்து, கலாச்சாரம் தொடர்பான உரிமைகள் பிரிவு 29 இல் சிந்திக்கப்பட்டுள்ளது30வது பிரிவின் கீழ் சிறுபான்மையினருக்கு உரிமை வழங்குவதன் முழு நோக்கமும் பெரும்பான்மையினருக்கும் சிறுபான்மையினருக்கும் இடையில் சமத்துவம் இருப்பதை உறுதி செய்வதாகும். சிறுபான்மையினருக்கு அத்தகைய சிறப்பு பாதுகாப்பு இல்லை என்றால் அவர்கள் சமத்துவம் மறுக்கப்படுவார்கள்

 

@  Elaborating on the meaning and intent of Article 30, the learned Chief Justice further observed as follows:

@  பிரிவு 30 இன் பொருள் மற்றும் நோக்கத்தை விளக்கி, கற்றறிந்த தலைமை நீதிபதி மேலும் பின்வருமாறு கவனித்தார்

 

The real reason embodied in Article 30(1) of the Constitution is the conscience of the nation that the minorities, religious as well as linguistic, are not prohibited from establishing and administering educational institutions of their choice for the purpose of giving their children the best general education to make them complete men and women of the country. The minorities are given this protection under Article 30 in order to preserve and strengthen the integrity and unity of the country. The sphere of general secular education is intended to develop the commonness of boys and girls of our country. This is in the true spirit of liberty, equality and fraternity through the medium of education. If religious or linguistic minorities are not given protection under Article 30 to establish and administer educational institutions of their choice, they will feel isolated and separate. General secular education will open doors of perception and act as the natural light of mind for our countrymen to live in the whole.”

சிறுபான்மையினர், மதம் மற்றும் மொழி சார்ந்தவர்கள், தங்கள் குழந்தைகளுக்கு சிறந்த கல்வியை வழங்குவதற்காக அவர்கள் விரும்பும் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவதற்கும் நிர்வகிப்பதற்கும் தடை விதிக்கப்படவில்லை என்பதற்கு அரசியலமைப்பின் 30(1) வது பிரிவில் உள்ள உண்மையான காரணம் தேசத்தின் மனசாட்சியாகும். பொதுக் கல்வி அவர்கள் நாட்டின் முழு ஆண்களையும் பெண்களையும் உருவாக்க வேண்டும்.நாட்டின் ஒருமைப்பாடு மற்றும் ஒற்றுமையைப் பாதுகாக்கவும் வலுப்படுத்தவும் சிறுபான்மையினருக்கு 30வது பிரிவின் கீழ் இந்த பாதுகாப்பு வழங்கப்படுகிறது. பொது மதச்சார்பற்ற கல்வியின் கோளம் நம் நாட்டின் சிறுவர் மற்றும் சிறுமிகளின் பொதுவான தன்மையை வளர்ப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. இது கல்வி ஊடகத்தின் மூலம் சுதந்திரம், சமத்துவம் மற்றும் சகோதரத்துவத்தின் உண்மையான உணர்வில் உள்ளது. மதம் அல்லது மொழி சிறுபான்மையினர் தங்களுக்கு விருப்பமான கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவதற்கும் நிர்வகிப்பதற்கும் பிரிவு 30 இன் கீழ் பாதுகாப்பு வழங்கப்படாவிட்டால், அவர்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்டதாக உணருவார்கள். பொது மதச்சார்பற்ற கல்வி உணர்வின் கதவுகளைத் திறந்து, நம் நாட்டு மக்கள் ஒட்டுமொத்தமாக வாழ்வதற்கு இயற்கையான மனதின் ஒளியாகச் செயல்படும்.

 

@  While advocating that provisions of the Constitution should be construed according to the liberal, generous and sympathetic approach, and after considering the principles which could be discerned by him from the earlier decisions of the Court, Khanna, J., observed as follows:

@  அரசியலமைப்பின் விதிகள் தாராளவாத, தாராள மனப்பான்மை மற்றும் அனுதாப அணுகுமுறையின்படி கட்டமைக்கப்பட வேண்டும் என்று வாதிடுகையில், நீதிமன்றத்தின் முந்தைய முடிவுகளிலிருந்து அவரால் அறியக்கூடிய கொள்கைகளை பரிசீலித்த பிறகு, கன்னா, ஜே., பின்வருமாறு கவனித்தார்:

 

The minorities are as much children of the soil as the majority and the approach has been to ensure that nothing should be done as might deprive the minorities of a sense of belonging, of a feeling of security, of a consciousness of equality and of the awareness that the conservation of their religion, culture, language and script as also the protection of their educational institutions is a fundamental right enshrined in the Constitution.

சிறுபான்மையினரும் பெரும்பான்மையினரைப் போலவே மண்ணின் பிள்ளைகள் மற்றும் அணுகுமுறை சிறுபான்மையினருக்கு சொந்தமான உணர்வு, பாதுகாப்பு உணர்வு, சமத்துவ உணர்வு மற்றும் விழிப்புணர்வை இழக்கும் வகையில் எதையும் செய்யக்கூடாது என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. அவர்களின் பாதுகாப்பு என்றுமதம், கலாச்சாரம், மொழி மற்றும் எழுத்துகள் மற்றும் அவர்களின் கல்வி நிறுவனங்களைப் பாதுகாப்பதும் அரசியலமைப்பில் வழங்கப்பட்டுள்ள அடிப்படை உரிமையாகும்.

 

The same generous, liberal and sympathetic approach should weigh with the courts in construing Articles 29 and 30 as marked the deliberations of the Constitution-makers in drafting those articles and making them part of the fundamental rights. The safeguarding of the interest of the minorities amongst sections of population is as important as the protection of the interest amongst individuals of persons who are below the age of majority or are otherwise suffering from some kind of infirmity. The Constitution and the laws made by civilized nations, therefore, generally contain provisions for the protection of those interests. It can, indeed, be said to be an index of the level of civilization and catholicity of a nation as to how far their minorities feel secure and are not subject to any discrimination or suppression.”

அதே தாராள மனப்பான்மை, தாராளவாத மற்றும் அனுதாபமான அணுகுமுறை, சட்டப்பிரிவு 29 மற்றும் 30ஐக் கட்டமைப்பதில் நீதிமன்றங்களுடன் எடைபோட வேண்டும், அந்த கட்டுரைகளை வரைவதிலும் அவற்றை அடிப்படை உரிமைகளின் ஒரு பகுதியாக ஆக்குவதற்கும் அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்களின் விவாதங்களைக் குறித்தது. சிறுபான்மையினரின் நலனைப் பாதுகாப்பது, பெரும்பான்மை வயதுக்குக் குறைவான அல்லது வேறுவிதமான உடல்நலக்குறைவால் பாதிக்கப்பட்ட நபர்களின் நலன்களைப் பாதுகாப்பது போலவே முக்கியமானது. அரசியலமைப்பு மற்றும் நாகரீக நாடுகளால் உருவாக்கப்பட்ட சட்டங்கள், பொதுவாக அந்த நலன்களைப் பாதுகாப்பதற்கான விதிகளைக் கொண்டிருக்கின்றன. அது உண்மையில், ஒரு நாட்டின் நாகரீகம் மற்றும் கத்தோலிக்கத்தின் அளவின் குறியீடாகக் கூறப்படும், அவர்களின் சிறுபான்மையினர் எவ்வளவு தூரம் பாதுகாப்பாக உணர்கிறார்கள் மற்றும் எந்த பாகுபாடு அல்லது ஒடுக்குமுறைக்கும் உட்பட்டவர்கள் அல்ல.

 

@  In St. Stephen’s College v. University of Delhi, (1992) 1 SCC 558, the right of minorities to administer educational institutions and the applicability of Article 29(2) to an institution to which Article 30(1) was applicable came up for consideration. The Court referred to the earlier decisions, and with regard to Article 30(1), observed as follows:

@  செயின்ட் ஸ்டீபன் கல்லூரி எதிராக டெல்லி பல்கலைக்கழகம், (1992) 1 SCC 558, கல்வி நிறுவனங்களை நிர்வகிப்பதற்கான சிறுபான்மையினரின் உரிமை மற்றும் பிரிவு 30(1) பொருந்தக்கூடிய ஒரு நிறுவனத்திற்கு பிரிவு 29(2) பொருந்தும். பரிசீலனைக்கு. நீதிமன்றம் முந்தைய முடிவுகளைக் குறிப்பிட்டது மற்றும் பிரிவு 30(1) தொடர்பாக பின்வருமாறு கவனிக்கப்பட்டது

 

The minorities whether based on religion or language have the right to establish and administer educational institutions of their choice. The administration of educational institutions of their choice under Article 30(1) means ‘management of the affairs of the institution’. This management must be free from control so that the founder or their nominees can mould the institution as they think fit, and in accordance with their ideas of how the interests of the community in general and the institution in particular will be best served. But the standards of education are not a part of the management as such. The standard concerns the body politic and is governed by considerations of the advancement of the country and its people. Such regulations do not bear directly upon management although they may indirectly affect it. The State, therefore has the right to regulate the standard of education and allied matters. Minority institutions cannot be permitted to fall below the standards of excellence expected of educational institutions. They cannot decline to follow the general pattern of education under the guise of exclusive right of management. While the management must be left to them, they may be compelled to keep in step with others.”

மதம் அல்லது மொழி அடிப்படையில் சிறுபான்மையினர் தங்கள் விருப்பப்படி கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவவும் நிர்வகிக்கவும் உரிமை உண்டு. பிரிவு 30(1)ன் கீழ் அவர்கள் விரும்பும் கல்வி நிறுவனங்களின் நிர்வாகம் என்பது ‘நிறுவனத்தின் விவகாரங்களை நிர்வகித்தல்’ என்று பொருள்படும். இந்த நிர்வாகம் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து விடுபட்டதாக இருக்க வேண்டும், இதன் மூலம் நிறுவனர் அல்லது அவர்களது பரிந்துரைக்கப்பட்டவர்கள் நிறுவனத்தை அவர்கள் பொருத்தமாக வடிவமைக்க முடியும், மேலும் பொதுவாக சமூகத்தின் மற்றும் குறிப்பாக நிறுவனத்தின் நலன்கள் எவ்வாறு சிறப்பாகச் சேவை செய்யப்படுகின்றன என்பது பற்றிய அவர்களின் கருத்துக்களுக்கு இணங்க. ஆனால் கல்வியின் தரங்கள் நிர்வாகத்தின் ஒரு பகுதியாக இல்லை. இந்த தரநிலையானது அரசியல் அமைப்புடன் தொடர்புடையது மற்றும் நாடு மற்றும் அதன் மக்களின் முன்னேற்றத்தைக் கருத்தில் கொண்டு நிர்வகிக்கப்படுகிறது. இத்தகைய ஒழுங்குமுறைகள் நேரடியாக நிர்வாகத்தை பாதிக்காது, இருப்பினும் அவை மறைமுகமாக பாதிக்கலாம். எனவே, கல்வித் தரம் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய விஷயங்களை ஒழுங்குபடுத்தும் உரிமை அரசுக்கு உள்ளது. சிறுபான்மை நிறுவனங்கள் கல்வி நிறுவனங்களில் எதிர்பார்க்கப்படும் சிறந்த தரத்திற்கு கீழே வருவதை அனுமதிக்க முடியாது. நிர்வாகத்தின் பிரத்தியேக உரிமை என்ற போர்வையில் பொதுக் கல்வி முறையைப் பின்பற்றுவதை அவர்கள் மறுக்க முடியாது. நிர்வாகத்தை அவர்களிடமே விட்டுவிட வேண்டும் என்றாலும், அவர்கள் மற்றவர்களுடன் இணைந்து செயல்பட நிர்பந்திக்கப்படலாம்

 

@  According to the learned Judges, the question of the interplay of Article 29(2) with Article 30(1) had arisen in that case for the first time, and had not been considered by the Court earlier; they observed that “we are on virgin soil, not on trodden ground”. Dealing with the interplay of these two articles, it was observed, as follows:

@  கற்றறிந்த நீதிபதிகளின் கூற்றுப்படி, பிரிவு 29(2) மற்றும் உறுப்புரை 30(1) க்கு இடையிலான தொடர்பு குறித்த கேள்வி அந்த வழக்கில் முதன்முறையாக எழுந்தது, மேலும் முன்பு நீதிமன்றத்தால் பரிசீலிக்கப்படவில்லை; "நாங்கள் கன்னி மண்ணில் இருக்கிறோம், மிதித்த தரையில் அல்ல" என்று அவர்கள் கவனித்தனர். இந்த இரண்டு கட்டுரைகளின் இடைக்கணிப்பைக் கையாள்வதில், இது பின்வருமாறு கவனிக்கப்பட்டது:

 

The collective minority right is required to be made functional and is not to be reduced to useless lumber. A meaningful right must be shaped, moulded and created under Article 30(1), while at the same time affirming the right of individuals under Article 29(2). There is need to strike a balance between the two competing rights. It is necessary to mediate between Article 29(2) and Article 30(1), between letter and spirit of these articles, between traditions of the past and the convenience of the present, between society’s need for stability and its need for change.”

சிறுபான்மையினரின் கூட்டு உரிமையானது செயல்பாட்டுக்குக் கொண்டுவரப்பட வேண்டும், அது பயனற்ற மரக்கட்டைகளாக குறைக்கப்படக்கூடாது. பிரிவு 30(1) இன் கீழ் ஒரு அர்த்தமுள்ள உரிமை வடிவமைக்கப்பட வேண்டும், வடிவமைக்கப்பட வேண்டும் மற்றும் உருவாக்கப்பட வேண்டும், அதே நேரத்தில் பிரிவு 29(2) இன் கீழ் தனிநபர்களின் உரிமையை உறுதிப்படுத்த வேண்டும். இரண்டு போட்டி உரிமைகளுக்கும் இடையில் சமநிலையை ஏற்படுத்த வேண்டும்.பிரிவு 29(2) மற்றும் பிரிவு 30(1), இந்த கட்டுரைகளின் எழுத்து மற்றும் ஆவிக்கு இடையில், கடந்த கால மரபுகள் மற்றும் நிகழ்காலத்தின் வசதிக்கு இடையில், சமூகத்தின் ஸ்திரத்தன்மை மற்றும் அதன் மாற்றத்திற்கான தேவை ஆகியவற்றுக்கு இடையே மத்தியஸ்தம் செய்வது அவசியம்.

 

@  It was further noticed that the right under Article 30(1) had to be read subject to the power of the State to regulate education, educational standards and allied matters. In this connection, , it was observed as follows:

@  கல்வி, கல்வித் தரம் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய விஷயங்களை ஒழுங்குபடுத்தும் அரசின் அதிகாரத்திற்கு உட்பட்டு 30(1) பிரிவின் கீழ் உள்ள உரிமையை படிக்க வேண்டும் என்பது மேலும் கவனிக்கப்பட்டது. இது தொடர்பாக, , இது பின்வருமாறு அனுசரிக்கப்பட்டது

 

The need for a detailed study on this aspect is indeed not necessary. The right to minorities whether religious or linguistic, to administer educational institutions and the power of the State to regulate academic matters and management is now fairly well settled. The right to administer does not include the right to maladminister. The State being the controlling authority has right and duty to regulate all academic matters. Regulations which will serve the interests of students and teachers, and to preserve the uniformity in standards of education among the affiliated institutions could be made. The minority institutions cannot claim immunity against such general pattern and standard or against general laws such as laws relating to law and order, health, hygiene, labour relations, social welfare legislations, contracts, torts etc. which are applicable to all communities. So long as the basic right of minorities to manage educational institution is not taken away, the State is competent to make regulatory legislation. Regulations, however, shall not have the effect of depriving the right of minorities to educate their children in their own institution. That is a privilege which is implied in the right conferred by Article 30(1).”

இந்த அம்சத்தில் விரிவான ஆய்வு தேவை இல்லை. சிறுபான்மையினருக்கு மதம் அல்லது மொழியியல், கல்வி நிறுவனங்களை நிர்வகிப்பதற்கான உரிமை மற்றும் கல்வி விஷயங்கள் மற்றும் நிர்வாகத்தை ஒழுங்குபடுத்தும் அரசின் அதிகாரம் ஆகியவை இப்போது நன்கு தீர்க்கப்பட்டுள்ளன. நிர்வாக உரிமையில் தவறான நிர்வாகம் செய்யும் உரிமை இல்லை. அனைத்து கல்வி விஷயங்களையும் ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான உரிமையும் கடமையும் மாநிலத்தை கட்டுப்படுத்தும் அதிகாரமாக உள்ளது. மாணவர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்களின் நலன்களைப் பேணுவதற்கும், இணைந்த நிறுவனங்களிடையே கல்வித் தரத்தில் சீரான தன்மையைப் பேணுவதற்கும் ஒழுங்குமுறைகளை உருவாக்கலாம். சிறுபான்மை நிறுவனங்கள் அத்தகைய பொது அமைப்பு மற்றும் தரத்திற்கு எதிராக அல்லது அனைத்து சமூகங்களுக்கும் பொருந்தக்கூடிய சட்டம் மற்றும் ஒழுங்கு, சுகாதாரம், சுகாதாரம், தொழிலாளர் உறவுகள், சமூக நலச் சட்டங்கள், ஒப்பந்தங்கள், சித்திரவதைகள் போன்ற சட்டங்கள் போன்ற பொதுவான சட்டங்களுக்கு எதிராக நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை கோர முடியாது. கல்வி நிறுவனங்களை நிர்வகிப்பதற்கான சிறுபான்மையினரின் அடிப்படை உரிமை பறிக்கப்படாத வரையில், ஒழுங்குமுறை சட்டத்தை இயற்றும் தகுதி அரசுக்கு உள்ளது. எவ்வாறாயினும், சிறுபான்மையினர் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு அவர்களின் சொந்த நிறுவனத்தில் கல்வி கற்பதற்கான உரிமையைப் பறிக்கும் வகையில் விதிமுறைகள் விளைவைக் கொண்டிருக்காது. பிரிவு 30(1) வழங்கிய உரிமையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள சிறப்புரிமையாகும்.

 

@  In T.M.A. Pai Foundation v. State of Karnataka, (2002) 8 SCC 481, an 11-Judge Bench of the Supreme Court considered the entire scope of Articles 25 to 30 of the Constitution:

@  டி.எம்.ஏ. பாய் அறக்கட்டளை எதிராக கர்நாடகா மாநிலம், (2002) 8 SCC 481, உச்ச நீதிமன்றத்தின் 11 நீதிபதிகள் கொண்ட பெஞ்ச் அரசியலமைப்பின் 25 முதல் 30 வரையிலான பிரிவுகளின் முழு நோக்கத்தையும் பரிசீலித்தது

 

Article 25 gives to all persons the freedom of conscience and the right to freely profess, practise and propagate religion. This right, however, is not absolute. The opening words of Article 25(1) make this right subject to public order, morality and health, and also to the other provisions of Part III of the Constitution. This would mean that the right given to a person under Article 25(1) can be curtailed or regulated if the exercise of that right would violate other provisions of Part III of the Constitution, or if the exercise thereof is not in consonance with public order, morality and health….

பிரிவு 25 அனைத்து நபர்களுக்கும் மனசாட்சியின் சுதந்திரத்தையும், சுதந்திரமாக மதம் பேசுவதற்கும், பின்பற்றுவதற்கும், பிரச்சாரம் செய்வதற்கும் உரிமை அளிக்கிறது. இருப்பினும், இந்த உரிமை முழுமையானது அல்ல. சட்டப்பிரிவு 25(1)ன் ஆரம்ப வார்த்தைகள் இந்த உரிமையை பொது ஒழுங்கு, ஒழுக்கம் மற்றும் ஆரோக்கியம் மற்றும் அரசியலமைப்பின் பகுதி III இன் பிற விதிகளுக்கு உட்பட்டது. அந்த உரிமையைப் பயன்படுத்துவது அரசியலமைப்பின் பகுதி III இன் பிற விதிகளை மீறும் அல்லது பொது ஒழுங்குக்கு இணக்கமாக இல்லாவிட்டால், பிரிவு 25(1) இன் கீழ் ஒரு நபருக்கு வழங்கப்பட்ட உரிமை குறைக்கப்படலாம் அல்லது கட்டுப்படுத்தப்படலாம். , ஒழுக்கம் மற்றும் ஆரோக்கியம்....

 

Article 25(2) gives specific power to the State to make any law regulating or restricting any economic, financial, political or other secular activity, which may be associated with religious practice as provided by sub-clause (a) of Article 25(2). This is a further curtailment of the right to profess, practise and propagate religion conferred on the persons under Article 25(1). Article 25(2)(a) covers only a limited area associated with religious practice, in respect of which a law can be made….

பிரிவு 25(2) பிரிவு 25ன் துணைப்பிரிவு (a) மூலம் வழங்கப்பட்ட மத நடைமுறைகளுடன் தொடர்புடைய எந்தவொரு பொருளாதார, நிதி, அரசியல் அல்லது பிற மதச்சார்பற்ற செயல்பாடுகளை ஒழுங்குபடுத்தும் அல்லது கட்டுப்படுத்தும் எந்தவொரு சட்டத்தையும் உருவாக்க மாநிலத்திற்கு குறிப்பிட்ட அதிகாரத்தை வழங்குகிறது. (2) இது பிரிவு 25(1) இன் கீழ் நபர்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள மதத்தை பின்பற்றுவதற்கும், பின்பற்றுவதற்கும் மற்றும் பிரச்சாரம் செய்வதற்கும் உள்ள உரிமையை மேலும் குறைக்கிறது. சட்டப்பிரிவு 25(2)(a) மத நடைமுறையுடன் தொடர்புடைய ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியை மட்டுமே உள்ளடக்கியது, இது தொடர்பாக ஒரு சட்டத்தை உருவாக்க முடியும்…

 

The freedom to manage religious affairs is provided by Article 26. This article gives the right to every religious denomination, or any section thereof, to exercise the rights that it stipulates. However, this right has to be exercised in a manner that is in conformity with public order, morality and health. ….. Therefore, while Article 25(1) grants the freedom of conscience and the right to profess, practise and propagate religion, Article 26 can be said to be complementary to it, and provides for every religious denomination, or any section thereof, to exercise the rights mentioned therein. This is because Article 26 does not deal with the right of an individual, but is confined to a religious denomination. Article 26 refers to a denomination of any religion, whether it is a majority or a minority religion, just as Article 25 refers to all persons, whether they belong to the majority or a minority religion. Article 26 gives the right to majority religious denominations, as well as to minority religious denominations, to exercise the rights contained therein.

மத விவகாரங்களை நிர்வகிப்பதற்கான சுதந்திரம் பிரிவு 26 ஆல் வழங்கப்படுகிறது. இந்தக் கட்டுரை ஒவ்வொரு மதப் பிரிவினருக்கும் அல்லது அதன் எந்தப் பிரிவினருக்கும் அது விதித்துள்ள உரிமைகளைப் பயன்படுத்துவதற்கான உரிமையை வழங்குகிறது. எவ்வாறாயினும், இந்த உரிமையானது பொது ஒழுங்கு, ஒழுக்கம் மற்றும் ஆரோக்கியத்திற்கு இணங்கக்கூடிய வகையில் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். ….எனவே, பிரிவு 25(1) மனசாட்சியின் சுதந்திரம் மற்றும் மதத்தை ஏற்றுக்கொள்வதற்கும், கடைப்பிடிப்பதற்கும், பிரச்சாரம் செய்வதற்கும் உள்ள உரிமையை வழங்கும் அதே வேளையில், பிரிவு 26 அதற்குப் பூரணமானது என்று கூறலாம், மேலும் ஒவ்வொரு மதப் பிரிவினருக்கும் அல்லது அதன் எந்தப் பிரிவினருக்கும் அதைச் செயல்படுத்துவதற்கு வழங்குகிறது. அதில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள உரிமைகள். ஏனென்றால், பிரிவு 26 ஒரு தனிநபரின் உரிமையைக் கையாள்வதில்லை, ஆனால் ஒரு மதப் பிரிவினருக்கு மட்டுமே. .பிரிவு 26 என்பது பெரும்பான்மை அல்லது சிறுபான்மை மதமாக இருந்தாலும், எந்த ஒரு மதத்தின் பிரிவைக் குறிக்கிறது, 25வது பிரிவு அனைத்து நபர்களையும் குறிக்கிறது, அவர்கள் பெரும்பான்மை அல்லது சிறுபான்மை மதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். பிரிவு 26 பெரும்பான்மை மதப் பிரிவுகளுக்கும், சிறுபான்மை மதப் பிரிவுகளுக்கும் அதில் உள்ள உரிமைகளைப் பயன்படுத்துவதற்கான உரிமையை வழங்குகிறது

 

Secularism being one of the important basic features of our Constitution, Article 27 provides that no person shall be compelled to pay any taxes, the proceeds of which are specifically appropriated for the payment of expenses for the promotion and maintenance of any particular religion or religious denomination. The manner in which the article has been framed does not prohibit the State from enacting a law to incur expenses for the promotion or maintenance of any particular religion or religious denomination, but specifies that by that law, no person can be compelled to pay any tax, the proceeds of which are to be so utilized. In other words, if there is a tax for the promotion or maintenance of any particular religion or religious denomination, no person can be compelled to pay any such tax.

மதச்சார்பின்மை நமது அரசியலமைப்பின் முக்கியமான அடிப்படை அம்சங்களில் ஒன்றாகும், பிரிவு 27, எந்தவொரு நபரும் எந்த வரியையும் செலுத்த கட்டாயப்படுத்தப்படக்கூடாது என்று வழங்குகிறது, அதில் கிடைக்கும் வருமானம் குறிப்பிட்ட மதம் அல்லது மதத்தை மேம்படுத்துவதற்கும் பராமரிப்பதற்கும் செலவினங்களுக்காக ஒதுக்கப்படுகிறதுமதப்பிரிவு. பெயர், பட்டம் கட்டுரை உருவாக்கப்பட்ட விதம், எந்தவொரு குறிப்பிட்ட மதம் அல்லது மதப் பிரிவை மேம்படுத்துதல் அல்லது பராமரிப்பதற்கான செலவுகளைச் செய்வதற்கு ஒரு சட்டத்தை இயற்றுவதைத் தடை செய்யவில்லை, ஆனால் அந்தச் சட்டத்தின் மூலம், எந்தவொரு நபரும் எந்த வரியையும் செலுத்தக் கட்டாயப்படுத்த முடியாது என்று குறிப்பிடுகிறது. , இதன் வருமானம்அவ்வாறு பயன்படுத்த வேண்டும்.வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், எந்தவொரு குறிப்பிட்ட மதம் அல்லது மதப் பிரிவை மேம்படுத்துவதற்கு அல்லது பராமரிப்பதற்கு வரி இருந்தால், எந்தவொரு நபரும் அத்தகைய வரியை செலுத்த கட்டாயப்படுத்த முடியாது

 

Article 28(1) prohibits any educational institution, which is wholly maintained out of State funds, to provide for religious instruction. Moral education dissociated from any denominational doctrine is not prohibited; but, as the State is intended to be secular, an educational institution wholly maintained out of State funds cannot impart or provide for any religious instruction.

சட்டப்பிரிவு 28(1) எந்த ஒரு கல்வி நிறுவனமும், முழுக்க முழுக்க அரசு நிதியில் இருந்து பராமரிக்கப்பட்டு, மத போதனைகளை வழங்குவதை தடை செய்கிறது. எந்தவொரு மதக் கோட்பாட்டிலிருந்தும் பிரிக்கப்பட்ட தார்மீகக் கல்வி தடைசெய்யப்படவில்லை; ஆனால், அரசு மதச்சார்பற்றதாக இருக்க வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில், அரசு நிதியில் இருந்து முழுமையாகப் பராமரிக்கப்படும் கல்வி நிறுவனம் எந்த மத போதனையையும் வழங்கவோ வழங்கவோ முடியாது

 

The exception to Article 28(1) is contained in Article 28(2). Article 28(2) deals with cases where, by an endowment or trust, an institution is established, and the terms of the endowment or the trust require the imparting of religious instruction, and where that institution is administered by the State. In such a case, the prohibition contained in Article 28(1) does not apply. If the administration of such an institution is voluntarily given to the Government, or the Government, for a good reason and in accordance with law, assumes or takes over the management of that institution, say on account of maladministration, then the Government, on assuming the administration of the institution, would be obliged to continue with the imparting of religious instruction as provided by the endowment or the trust.

பிரிவு 28(1) க்கு விதிவிலக்கு 28(2) இல் உள்ளது.கட்டுரை 28(2) என்பது, ஒரு அறக்கட்டளை அல்லது அறக்கட்டளை மூலம், ஒரு நிறுவனம் நிறுவப்பட்ட வழக்குகள் மற்றும் அறக்கட்டளை அல்லது அறக்கட்டளையின் விதிமுறைகள் மத போதனைகளை வழங்குவது மற்றும் அந்த நிறுவனம் அரசால் நிர்வகிக்கப்படும் வழக்குகளைக் கையாள்கிறது. அத்தகைய சூழ்நிலையில், பிரிவு 28(1) இல் உள்ள தடை பொருந்தாது.அத்தகைய நிறுவனத்தின் நிர்வாகம் ஒரு நல்ல காரணத்திற்காகவும், சட்டத்தின்படியும் அரசாங்கத்திற்கோ அல்லது அரசாங்கத்திற்கோ தானாக முன்வந்து கொடுக்கப்பட்டால், அந்த நிறுவனத்தின் நிர்வாகத்தை ஏற்றுக்கொண்டால் அல்லது எடுத்துக் கொண்டால், நிர்வாகக் குறைபாடு காரணமாக, அரசு, அனுமானித்து நிர்வாகம்அறக்கட்டளை அல்லது அறக்கட்டளை மூலம் வழங்கப்பட்ட மத போதனைகளை தொடர்ந்து வழங்க நிறுவனம் கடமைப்பட்டிருக்கும்

 

While Article 28(1) and Article 28(2) relate to institutions that are wholly maintained out of State funds, Article 28(3) deals with an educational institution that is recognized by the State or receives aid out of State funds. Article 28(3) gives the person attending any educational institution the right not to take part in any religious instruction, which may be imparted by an institution recognized by the State, or receiving aid from the State. Such a person also has the right not to attend any religious worship that may be conducted in such an institution, or in any premises attached thereto, unless such a person, or if he/she is a minor, his/her guardian, has given his/her consent. The reading of Article 28(3) clearly shows that no person attending an educational institution can be required to take part in any religious instruction or any religious worship, unless the person or his/her guardian has given his/her consent thereto, in a case where the educational institution has been recognized by the State or receives aid out of its funds. ….

பிரிவு 28(1) மற்றும் பிரிவு 28(2) மாநில நிதியிலிருந்து முழுமையாகப் பராமரிக்கப்படும் நிறுவனங்களுடன் தொடர்புடையது, பிரிவு 28(3) மாநிலத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட அல்லது மாநில நிதியிலிருந்து உதவி பெறும் கல்வி நிறுவனத்தைக் கையாள்கிறது. 28(3) பிரிவு 28(3) எந்த ஒரு கல்வி நிறுவனத்திலும் கலந்துகொள்ளும் நபருக்கு எந்த மத போதனையிலும் பங்கேற்காமல் இருக்க உரிமை அளிக்கிறது, இது அரசால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட நிறுவனத்தால் வழங்கப்படலாம் அல்லது அரசிடமிருந்து உதவி பெறலாம். அத்தகைய நபர், அல்லது அவர் மைனராக இருந்தால், அவரது பாதுகாவலர் வழங்கியிருந்தால் தவிர, அத்தகைய நிறுவனத்தில் அல்லது அதனுடன் இணைக்கப்பட்ட எந்த வளாகத்திலும் நடத்தப்படும் எந்த மத வழிபாட்டிலும் கலந்து கொள்ளாமல் இருக்க அத்தகைய நபருக்கு உரிமை உண்டு. அவரது / அவள் சம்மதம். 28(3) வது பிரிவின் வாசிப்பு, கல்வி நிறுவனத்தில் படிக்கும் எந்தவொரு நபரும் எந்தவொரு மத போதனையிலும் அல்லது எந்தவொரு மத வழிபாட்டிலும் பங்கேற்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்பதை தெளிவாகக் காட்டுகிறது, அந்த நபர் அல்லது அவரது பாதுகாவலர் தனது சம்மதத்தை வழங்காத வரை. கல்வி நிறுவனம் கொண்டிருக்கும் வழக்குஅரசால் அங்கீகரிக்கப்பட்டது அல்லது அதன் நிதியிலிருந்து உதவி பெறுகிறது.….

 

Articles 29 and 30 are a group of articles relating to cultural and educational rights. Article 29(1) gives the right to any section of the citizens residing in India or any part thereof, and having a distinct language, script or culture of its own, to conserve the same. Article 29(1) does not refer to any religion, even though the marginal note of the article mentions the interests of minorities. Article 29(1) essentially refers to sections of citizens who have a distinct language, script or culture, even though their religion may not be the same. The common thread that runs through Article 29(1) is language, script or culture, and not religion. For example, if in any part of the country, there is a section of society that has a distinct language, they are entitled to conserve the same, even though the persons having that language may profess different religions. Article 29(1) gives the right to all sections of citizens, whether they are in a minority or the majority religion, to conserve their language, script or culture.

கட்டுரைகள் 29 மற்றும் 30 ஆகியவை கலாச்சார மற்றும் கல்வி உரிமைகள் தொடர்பான கட்டுரைகளின் குழுவாகும். பிரிவு 29(1) இந்தியாவிலோ அல்லது அதன் எந்தப் பகுதியிலோ வசிக்கும் குடிமக்களின் எந்தப் பிரிவினருக்கும், தனக்கென தனி மொழி, எழுத்து அல்லது பண்பாட்டைக் கொண்டு, அதைப் பாதுகாக்கும் உரிமையை வழங்குகிறது. கட்டுரை 29(1) எந்த மதத்தையும் குறிக்கவில்லை, கட்டுரையின் விளிம்பு குறிப்பில் சிறுபான்மையினரின் நலன்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தாலும். பிரிவு 29(1) என்பது அவர்களின் மதம் ஒரே மாதிரியாக இல்லாவிட்டாலும், ஒரு தனித்துவமான மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரம் கொண்ட குடிமக்களின் பிரிவுகளைக் குறிக்கிறது. கட்டுரை 29(1) மூலம் இயங்கும் பொதுவான நூல் மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரம், மதம் அல்ல.உதாரணமாக, நாட்டின் எந்தப் பகுதியில், சமூகத்தின் ஒரு பிரிவினர் ஒரு தனி மொழியைக் கொண்டுள்ளனர் என்றால், அந்த மொழியைக் கொண்ட நபர்கள் வெவ்வேறு மதங்களைச் சொன்னாலும், அதையே பாதுகாக்க அவர்களுக்கு உரிமை உண்டு. பிரிவு 29(1) குடிமக்களின் அனைத்துப் பிரிவினருக்கும், அவர்கள் சிறுபான்மையினராக இருந்தாலும் அல்லது பெரும்பான்மை மதமாக இருந்தாலும், அவர்களின் மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாக்க உரிமை அளிக்கிறது

 

In the exercise of this right to conserve the language, script or culture, that section of the society can set up educational institutions. The right to establish and maintain educational institutions of its choice is a necessary concomitant to the right conferred by Article 30. The right under Article 30 is not absolute. Article 29(2) provides that, where any educational institution is maintained by the State or receives aid out of State funds, no citizen shall be denied admission on the grounds only of religion, race, caste, language or any of them. The use of the expression “any educational institution” in Article 29(2) would (sic not) refer to any educational institution established by anyone, but which is maintained by the State or receives aid out of State funds. In other words, on a plain reading, State-maintained or aided educational institutions, whether established by the Government or the majority or a minority community cannot deny admission to a citizen on the grounds only of religion, race, caste or language.

மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாப்பதற்கான இந்த உரிமையைப் பயன்படுத்துவதில், சமூகத்தின் அந்தப் பிரிவினர் கல்வி நிறுவனங்களை அமைக்கலாம். தனக்கு விருப்பமான கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி பராமரிக்கும் உரிமை, பிரிவு 30-ன் மூலம் வழங்கப்பட்ட உரிமைக்கு அவசியமான ஒன்றாக உள்ளதுபிரிவு 30ன் கீழ் உள்ள உரிமை முழுமையானது அல்ல. எந்த ஒரு கல்வி நிறுவனமும் அரசால் பராமரிக்கப்படும் அல்லது அரசின் நிதியிலிருந்து உதவி பெறும் பட்சத்தில், மதம், இனம், சாதி, மொழி அல்லது அவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றைக் காரணம் காட்டி எந்தக் குடிமகனும் அனுமதி மறுக்கப்படக் கூடாது என்று பிரிவு 29(2) வழங்குகிறது. பிரிவு 29(2) இல் உள்ள "எந்தவொரு கல்வி நிறுவனம்" என்ற சொற்றொடரின் பயன்பாடு யாராலும் நிறுவப்பட்ட எந்தவொரு கல்வி நிறுவனத்தையும் குறிக்கும், ஆனால் இது அரசால் பராமரிக்கப்படுகிறது அல்லது மாநில நிதியிலிருந்து உதவி பெறுகிறது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், அரசு அல்லது பெரும்பான்மை அல்லது சிறுபான்மை சமூகத்தால் நிறுவப்பட்ட அரசு பராமரிக்கும் அல்லது உதவி பெறும் கல்வி நிறுவனங்கள் மதம், இனம், சாதி அல்லது மொழி ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு குடிமகனுக்கு அனுமதி மறுக்க முடியாது

 

The right of the minorities to establish and administer educational institutions is provided for by Article 30(1). To some extent, Article 26(1)(a) and Article 30(1) overlap, insofar as they relate to the establishment of educational institutions; but whereas Article 26 gives the right both to the majority as well as minority communities to establish and maintain institutions for charitable purposes, which would, inter alia, include educational institutions, Article 30(1) refers to the right of minorities to establish and maintain educational institutions of their choice. Another difference between Article 26 and Article 30 is that whereas Article 26 refers only to religious denominations, Article 30 contains the right of religious as well as linguistic minorities to establish and administer educational institutions of their choice”

சிறுபான்மையினருக்கு கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவதற்கும் நிர்வகிப்பதற்கும் உரிமையானது பிரிவு 30(1) மூலம் வழங்கப்பட்டுள்ளது. ஓரளவிற்கு, பிரிவு 26(1)(a) மற்றும் பிரிவு 30(1) ஒன்றுடன் ஒன்று, கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுவது தொடர்பானவை; ஆனால் பிரிவு 26 பெரும்பான்மை மற்றும் சிறுபான்மை சமூகங்களுக்கு தொண்டு நோக்கங்களுக்காக நிறுவனங்களை நிறுவவும் பராமரிக்கவும் உரிமை அளிக்கிறதுமற்றவற்றிற்கு இடையே, கல்வி நிறுவனங்களும் அடங்கும், பிரிவு 30(1) சிறுபான்மையினர் தங்கள் விருப்பப்படி கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவவும் பராமரிக்கவும் உரிமையைக் குறிக்கிறது. பிரிவு 26 மற்றும் பிரிவு 30 க்கு இடையே உள்ள மற்றொரு வேறுபாடு என்னவென்றால், பிரிவு 26 மதப் பிரிவுகளை மட்டுமே குறிக்கிறது, பிரிவு 30 மத மற்றும் மொழி சிறுபான்மையினருக்கு தங்கள் விருப்பப்படி கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவ மற்றும் நிர்வகிக்கும் உரிமையைக் கொண்டுள்ளது

 

@  After tracing the evolution of Articles 25 to 28, and after considering the entire case-law on the subject, it was observed:

@  கட்டுரைகள் 25 முதல் 28 வரையிலான பரிணாம வளர்ச்சியைக் கண்டறிந்த பிறகு, இந்த விஷயத்தில் முழு வழக்கு-சட்டத்தையும் பரிசீலித்த பிறகு, இது கவனிக்கப்பட்டது

 

As we look at it, Article 30(1) is a sort of guarantee or assurance to the linguistic and religious minority institutions of their right to establish and administer educational institutions of their choice. Secularism and equality being two of the basic features of the Constitution, Article 30(1) ensures protection to the linguistic and religious minorities, thereby preserving the secularism of the country. Furthermore, the principles of equality must necessarily apply to the enjoyment of such rights. No law can be framed that will discriminate against such minorities with regard to the establishment and administration of educational institutions vis-à-vis other educational institutions. Any law or rule or regulation that would put the educational institutions run by the minorities at a disadvantage when compared to the institutions run by the others will have to be struck down. At the same time, there also cannot be any reverse discrimination.

நாம் பார்க்கும்போது, ​​பிரிவு 30(1) என்பது மொழியியல் மற்றும் மத சிறுபான்மை நிறுவனங்களுக்கு அவர்கள் விரும்பும் கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி நிர்வகிப்பதற்கான அவர்களின் உரிமைக்கான உத்தரவாதம் அல்லது உத்தரவாதமாகும். மதச்சார்பின்மை மற்றும் சமத்துவம் ஆகியவை அரசியலமைப்பின் அடிப்படை அம்சங்களில் இரண்டு, பிரிவு 30(1) மொழியியல் மற்றும் மத சிறுபான்மையினருக்கு பாதுகாப்பை உறுதிசெய்து, அதன் மூலம் நாட்டின் மதச்சார்பின்மையை பாதுகாக்கிறது. மேலும், அத்தகைய உரிமைகளை அனுபவிப்பதற்கு சமத்துவக் கொள்கைகள் அவசியம் பொருந்த வேண்டும். மற்ற கல்வி நிறுவனங்களுடன் ஒப்பிடும் போது கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவுதல் மற்றும் நிர்வாகம் செய்வது தொடர்பாக சிறுபான்மையினருக்கு எதிராக பாகுபாடு காட்டும் எந்த சட்டத்தையும் உருவாக்க முடியாது. சிறுபான்மையினரால் நடத்தப்படும் கல்வி நிறுவனங்களை மற்றவர்களால் நடத்தப்படும் கல்வி நிறுவனங்களுடன் ஒப்பிடும் போது பாதகமான எந்தச் சட்டமோ அல்லது விதியோ அல்லது ஒழுங்குமுறையோ முறியடிக்கப்பட வேண்டும். அதே சமயம், தலைகீழ் பாகுபாடும் இருக்க முடியாது

 

Both Articles 29 and 30 form a part of the fundamental rights chapter in Part III of the Constitution. Article 30 is confined to minorities, be it religious or linguistic, and unlike Article 29(1), the right available under the said article cannot be availed by any section of citizens. The main distinction between Article 29(1) and Article 30(1) is that in the former, the right is confined to conservation of language, script or culture. As was observed in Father W. Proost case the right given by Article 29(1) is fortified by Article 30(1), insofar as minorities are concerned. In St. Xavier's College case it was held that the right to establish an educational institution is not confined to conservation of language, script or culture. When constitutional provisions are interpreted, it has to be borne in mind that the interpretation should be such as to further the object of their incorporation. They cannot be read in isolation and have to be read harmoniously to provide meaning and purpose. They cannot be interpreted in a manner that renders another provision redundant. If necessary, a purposive and harmonious interpretation should be given.”

29 மற்றும் 30 ஆகிய இரண்டும் அரசியலமைப்பின் பகுதி III இல் உள்ள அடிப்படை உரிமைகள் அத்தியாயத்தின் ஒரு பகுதியாகும். பிரிவு 30 சிறுபான்மையினருக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, அது மதம் அல்லது மொழி சார்ந்தது, மற்றும் பிரிவு 29(1) போலல்லாமல், கூறப்பட்ட கட்டுரையின் கீழ் கிடைக்கும் உரிமையை குடிமக்களின் எந்தப் பிரிவினரும் பயன்படுத்த முடியாது. பிரிவு 29(1) மற்றும் பிரிவு 30(1) ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான முக்கிய வேறுபாடு என்னவென்றால், முந்தையவற்றில், உரிமை என்பது மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாப்பதில் மட்டுமே உள்ளது. ஃபாதர் டபிள்யூ. ப்ரோஸ்ட் வழக்கில் கவனிக்கப்பட்டதைப் போல, சிறுபான்மையினரைப் பொறுத்த வரை, பிரிவு 29(1) வழங்கிய உரிமை, பிரிவு 30(1) மூலம் வலுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. செயின்ட் சேவியர் கல்லூரி வழக்கில், ஒரு கல்வி நிறுவனத்தை நிறுவுவதற்கான உரிமை மொழி, எழுத்து அல்லது கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாப்பதில் மட்டும் இல்லை என்று கூறப்பட்டது. அரசியலமைப்பு விதிகள் விளக்கப்படும்போது, ​​அவற்றின் ஒருங்கிணைப்பின் பொருளை மேலும் மேம்படுத்தும் வகையில் விளக்கம் இருக்க வேண்டும் என்பதை மனதில் கொள்ள வேண்டும். அவற்றைத் தனித்தனியாகப் படிக்க முடியாது, அர்த்தத்தையும் நோக்கத்தையும் வழங்குவதற்கு இணக்கமாக வாசிக்கப்பட வேண்டும். மற்றொரு விதியை தேவையற்றதாக மாற்றும் வகையில் அவற்றை விளக்க முடியாது. தேவைப்பட்டால், ஒரு நோக்கம் மற்றும் இணக்கமான விளக்கம் கொடுக்கப்பட வேண்டும்

 

@  The issues of equality and secularism were discussed in the judgment from para 156, and the Court observed:

@  சமத்துவம் மற்றும் மதச்சார்பின்மை பற்றிய பிரச்சினைகள் பாரா 156 இல் இருந்து தீர்ப்பில் விவாதிக்கப்பட்டன, மேலும் நீதிமன்றம் கவனித்தது

 

Each of the people of India has an important place in the formation of the nation. Each piece has to retain its own colour. By itself, it may be an insignificant stone, but when placed in a proper manner, goes into the making of a full picture of India in all its different colours and hues.

தேசத்தை உருவாக்குவதில் இந்திய மக்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் முக்கிய இடம் உண்டு. ஒவ்வொரு பகுதியும் அதன் சொந்த நிறத்தை வைத்திருக்க வேண்டும். தானாகவே, இது ஒரு முக்கியமற்ற கல்லாக இருக்கலாம், ஆனால் சரியான முறையில் வைக்கப்படும் போது, ​​இந்தியாவின் பல்வேறு வண்ணங்களிலும் சாயல்களிலும் ஒரு முழு படத்தை உருவாக்குகிறது

 

A citizen of India stands in a similar position. The Constitution recognizes the differences among the people of India, but it gives equal importance to each of them, their differences notwithstanding, for only then can there be a unified secular nation. Recognizing the need for the preservation and retention of different pieces that go into the making of a whole nation, the Constitution, while maintaining, inter alia, the basic principle of equality, contains adequate provisions that ensure the preservation of these different pieces.

இந்தியாவின் குடிமகன் இதே நிலையில் நிற்கிறார். அரசியலமைப்பு இந்திய மக்களிடையே உள்ள வேறுபாடுகளை அங்கீகரிக்கிறது, ஆனால் அது அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் சமமான முக்கியத்துவத்தை அளிக்கிறது, அவர்களின் வேறுபாடுகள் இருந்தபோதிலும், அப்போதுதான் ஒரு ஒருங்கிணைந்த மதச்சார்பற்ற தேசமாக இருக்க முடியும். ஒரு முழு தேசத்தின் உருவாக்கத்திற்குச் செல்லும் வெவ்வேறு துண்டுகளைப் பாதுகாத்தல் மற்றும் தக்கவைத்துக்கொள்வதன் அவசியத்தை உணர்ந்து, அரசியலமைப்பு, மற்றவற்றுக்கு இடையேயான, சமத்துவத்தின் அடிப்படைக் கொள்கையைப் பராமரிக்கும் அதே வேளையில், இந்த வெவ்வேறு துண்டுகளைப் பாதுகாப்பதை உறுதிசெய்யும் போதுமான ஏற்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளது

 

The essence of secularism in India is the recognition and preservation of the different types of people, with diverse languages and different beliefs, and placing them together so as to form a whole and united India. Articles 29 and 30 do not more than seek to preserve the differences that exist, and at the same time, unite the people to form one strong nation.”

இந்தியாவில் மதச்சார்பின்மையின் சாராம்சம், பல்வேறு மொழிகள் மற்றும் பல்வேறு நம்பிக்கைகள் கொண்ட பல்வேறு வகையான மக்களை அங்கீகரித்து பாதுகாத்து, அவர்களை ஒன்றிணைத்து, ஒரு முழு மற்றும் ஒன்றுபட்ட இந்தியாவை உருவாக்குகிறது. கட்டுரைகள் 29 மற்றும் 30, நிலவும் வேறுபாடுகளைப் பாதுகாத்து, அதே நேரத்தில், ஒரு வலுவான தேசத்தை உருவாக்க மக்களை ஒன்றிணைக்க முயலவில்லை

 

@  The Supreme Court, in P.A. Inamdar v. State of Maharashtra, (2005) 6 SCC 537, considered the inter-relationship between Articles 19(1)(g), 29(2) and 30(1) of the Constitution. It was observed that the right to establish an educational institution, for charity or for profit, being an occupation, was protected by Article 19(1)(g). Notwithstanding the fact that the right of a minority to establish and administer an educational institution would be protected by Article 19(1)(g) yet the founding fathers of the Constitution felt the need of enacting Article 30, which was intended to instill confidence in minorities against executive/legislative encroachment.

@  உச்ச நீதிமன்றம், பி.ஏ. இனாம்தார் எதிராக மகாராஷ்டிரா மாநிலம், (2005) 6 SCC 537, அரசியலமைப்பின் 19(1)(g), 29(2) மற்றும் 30(1) ஆகிய பிரிவுகளுக்கு இடையே உள்ள உறவைக் கருத்தில் கொண்டது. ஒரு கல்வி நிறுவனத்தை, தொண்டு அல்லது லாபத்திற்காக, ஒரு தொழிலாக நிறுவுவதற்கான உரிமை, பிரிவு 19(1)(g) மூலம் பாதுகாக்கப்பட்டது. சிறுபான்மையினர் கல்வி நிறுவனத்தை நிறுவி நிர்வகிப்பதற்கான உரிமை 19(1)(ஜி) மூலம் பாதுகாக்கப்படும் என்ற உண்மை இருந்தபோதிலும், அரசியலமைப்பின் ஸ்தாபக தந்தைகள் 30வது பிரிவை இயற்ற வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்தனர். சிறுபான்மையினர் எதிராகநிர்வாக/சட்டமன்ற அத்துமீறல்.

 

@  An important distinction was drawn between elementary and higher education, and the Court observed that:

@  தொடக்க மற்றும் உயர்கல்விக்கு இடையே ஒரு முக்கியமான வேறுபாடு வரையப்பட்டது, மேலும் நீதிமன்றம் இதைக் கவனித்தது

 

Educational institutions imparting higher education i.e. graduate level and above and in particular specialised education such as technical or professional, constitute a separate class. While embarking upon resolving issues of constitutional significance, where the letter of the Constitution is not clear, we have to keep in view the spirit of the Constitution, as spelt out by its entire scheme. Education aimed at imparting professional or technical qualifications stands on a different footing from other educational instruction. Apart from other provisions, Article 19(6) is a clear indicator and so are clauses (h) and (j) of Article 51-A. Education up to the undergraduate level aims at imparting knowledge just to enrich the mind and shape the personality of a student. Graduate-level study is a doorway to admissions in educational institutions imparting professional or technical or other higher education and, therefore, at that level, the considerations akin to those relevant for professional or technical educational institutions step in and become relevant. This is in the national interest and strengthening the national wealth, education included.

உயர் கல்வியை வழங்கும் கல்வி நிறுவனங்கள், அதாவது பட்டதாரி நிலை மற்றும் அதற்கு மேல் மற்றும் குறிப்பாக தொழில்நுட்ப அல்லது தொழில்முறை போன்ற சிறப்புக் கல்வி, ஒரு தனி வகுப்பை உருவாக்குகின்றன. அரசியலமைப்பின் கடிதம் தெளிவாக இல்லாத நிலையில், அரசியலமைப்பு முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதில் ஈடுபடும் போது, ​​அரசியலமைப்பின் முழுத் திட்டத்திலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி, அரசியலமைப்பின் உணர்வைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். தொழில்முறை அல்லது தொழில்நுட்ப தகுதிகளை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்ட கல்வி மற்ற கல்வி அறிவுறுத்தல்களிலிருந்து வேறுபட்ட நிலையில் உள்ளது. மற்ற விதிகள் தவிர, பிரிவு 19(6) ஒரு தெளிவான குறிகாட்டியாகும், மேலும் பிரிவு 51-A இன் உட்பிரிவுகள் (h) மற்றும் (j) ஆகும். இளங்கலை நிலை வரையிலான கல்வியானது ஒரு மாணவரின் மனதை வளப்படுத்தவும் ஆளுமையை வடிவமைக்கவும் அறிவை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. பட்டதாரி-நிலைப் படிப்பு என்பது தொழில்முறை அல்லது தொழில்நுட்ப அல்லது பிற உயர் கல்வியை வழங்கும் கல்வி நிறுவனங்களில் சேர்க்கைக்கான நுழைவாயிலாகும், எனவே, அந்த மட்டத்தில், தொழில்முறை அல்லது தொழில்நுட்பக் கல்வி நிறுவனங்களுக்குத் தொடர்புடையது போன்ற கருத்துக்கள் படிவதோடு தொடர்புடையதாக மாறும். இது தேசிய நலன் மற்றும் தேசிய செல்வத்தை வலுப்படுத்துவது, கல்வி உட்பட.

 

@  This Court recognized that Articles 29 and 30 confer absolutely unfettered rights to minorities to determine the manner of instruction and administration in their educational institutions.

@  பிரிவு 29 மற்றும் 30 ஆகியவை சிறுபான்மையினருக்கு அவர்களின் கல்வி நிறுவனங்களில் அறிவுறுத்தல் மற்றும் நிர்வாக முறையைத் தீர்மானிக்க முற்றிலும் தடையற்ற உரிமைகளை வழங்குகின்றன என்பதை இந்த நீதிமன்றம் அங்கீகரித்துள்ளது

 

A minority educational institution may choose not to take any aid from the State and may also not seek any recognition or affiliation. It may be imparting such instructions and may have students learning such knowledge that do not stand in need of any recognition. Such institutions would be those where instructions are imparted for the sake of instructions and learning is only for the sake of learning and acquiring knowledge. Obviously, such institutions would fall in the category of those who would exercise their right under the protection and privilege conferred by Article 30(1) “to their hearts' content” unhampered by any restrictions excepting those which are in national interest based on considerations such as public safety, national security and national integrity or are aimed at preventing exploitation of students or the teaching community. Such institutions cannot indulge in any activity which is violative of any law of the land.”

ஒரு சிறுபான்மை கல்வி நிறுவனம், அரசிடம் இருந்து எந்த உதவியையும் பெறாமல் இருக்கத் தேர்வு செய்யலாம் மேலும் எந்த அங்கீகாரம் அல்லது இணைப்பையும் நாடக்கூடாது. இது அத்தகைய அறிவுரைகளை வழங்குவதாக இருக்கலாம் மற்றும் எந்த அங்கீகாரமும் தேவையில்லாத அறிவைக் கற்கும் மாணவர்களைக் கொண்டிருக்கலாம். அத்தகைய நிறுவனங்கள் அறிவுறுத்தல்களுக்காக அறிவுறுத்தல்கள் வழங்கப்படுகின்றன மற்றும் கற்றல் கற்றல் மற்றும் அறிவைப் பெறுவதற்காக மட்டுமே இருக்கும். வெளிப்படையாக, அத்தகைய நிறுவனங்கள் 30(1) வது பிரிவு வழங்கிய பாதுகாப்பு மற்றும் சிறப்புரிமையின் கீழ் "தங்கள் இதயத்தின் உள்ளடக்கத்திற்கு" தங்கள் உரிமையைப் பயன்படுத்துபவர்களின் வகைக்குள் வரும். எனபொது பாதுகாப்பு, தேசிய பாதுகாப்பு மற்றும் தேசிய ஒருமைப்பாடு அல்லது மாணவர்கள் அல்லது ஆசிரியர் சமூகம் சுரண்டப்படுவதைத் தடுப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டது. அத்தகைய நிறுவனங்கள் நாட்டின் எந்தவொரு சட்டத்தையும் மீறும் எந்தவொரு செயலிலும் ஈடுபட முடியாது.