RIGHTS AGAINST EXPLOITATION (ARTICLES 23–24) with case law citations | Tamil and English

 

3. RIGHTS AGAINST EXPLOITATION (ARTICLES 23–24)

3. சுரண்டலுக்கு எதிரான உரிமைகள் (கட்டுரைகள் 23–24)

 

@  Article 23 enacts a very important fundamental right in the following terms:

@  பிரிவு 23 பின்வரும் விதிமுறைகளில் மிக முக்கியமான அடிப்படை உரிமையை இயற்றுகிறது:

 

Prohibition of traffic in human beings and forced labour.—

மனிதர்கள் மற்றும் கட்டாய உழைப்பு போக்குவரத்துக்கு தடை.—

 

(1) Traffic in human beings and begar and other similar forms of forced labour are prohibited and any contravention of this provision shall be an offence punishable in accordance with law.

(1) மனிதர்கள் மற்றும் பிச்சைக்காரர்கள் மற்றும் பிற ஒத்த வகை கட்டாய வேலைகள் தடைசெய்யப்பட்டுள்ளன, மேலும் இந்த விதியை மீறுவது சட்டத்தின்படி தண்டனைக்குரிய குற்றமாகும்

 

(2) Nothing in this article shall prevent the State from imposing compulsory service for public purposes, and in imposing such service the State shall not make any discrimination on grounds only of religion, race, caste or class or any of them.”

(2) இந்தக் கட்டுரையில் உள்ள எதுவும் பொது நோக்கங்களுக்காக அரசு கட்டாய சேவையைத் திணிப்பதைத் தடுக்காது, மேலும் அத்தகைய சேவையைச் சுமத்துவதில் மதம், இனம், சாதி அல்லது வர்க்கம் அல்லது அவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றைக் கொண்டு மட்டுமே அரசு எந்தப் பாகுபாடும் காட்டாது.

 

@  This Article has been clearly designed to protect the individual not only against the State, but also against private individuals. It prohibits not only forced labour, but also ‘traffic in human beings’, which includes trafficking women for immoral or other purposes.

@  இந்தக் கட்டுரை தனி நபரை அரசுக்கு எதிராக மட்டுமல்ல, தனிப்பட்ட நபர்களுக்கு எதிராகவும் பாதுகாக்கும் வகையில் தெளிவாக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. இது கட்டாய உழைப்பை மட்டுமல்ல, ஒழுக்கக்கேடான அல்லது பிற நோக்கங்களுக்காக பெண்களை கடத்துவதையும் உள்ளடக்கிய ‘மனிதர்களின் போக்குவரத்தையும்’ தடை செய்கிறது

 

@  The reasoning behind the inclusion of this Article in Part III is examined in People's Union for Democratic Rights v. Union of India, (1982) 3 SCC 235

@  இந்த கட்டுரையை பகுதி III இல் சேர்ப்பதன் பின்னணியில் உள்ள காரணம் ஜனநாயக உரிமைகளுக்கான மக்கள் ஒன்றியம் எதிராக இந்திய ஒன்றியம், (1982) 3 SCC 235 இல் ஆராயப்பட்டது

 

The reason for enacting this provision in the Chapter on Fundamental Rights is to be found in the socio-economic condition of the people at the time when the Constitution came to be enacted.

அடிப்படை உரிமைகள் பற்றிய அத்தியாயத்தில் இந்த விதியை இயற்றுவதற்கான காரணம், அரசியலமைப்பு இயற்றப்பட்ட நேரத்தில் மக்களின் சமூக-பொருளாதார நிலையில் காணப்பட வேண்டும்.  

 

The Constitution-makers, when they set out to frame the Constitution, found that they had the enormous task before them of changing the socio-economic structure of the country and bringing about socio-economic regeneration with a view to reaching social and economic justice to the common man. Large masses of people, bled white by wellnigh two centuries of foreign rule, were living in abject poverty and destitution, with ignorance and illiteracy accentuating their helplessness and despair. The society had degenerated into a status-oriented hierarchical society with little respect for the dignity of the individual who was in the lower rungs of the social ladder or in an economically impoverished condition. The political revolution was completed and it had succeeded in bringing freedom to the country but freedom was not an end in itself, it was only a means to an end, the end being the raising of the people to higher levels of achievement and bringing about their total advancement and welfare. Political freedom had no meaning unless it was accompanied by social and economic freedom and

அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்கள், அரசியலமைப்பை உருவாக்கத் தொடங்கியபோது, ​​நாட்டின் சமூக-பொருளாதார கட்டமைப்பை மாற்றுவதற்கும் சமூக-பொருளாதார மீளுருவாக்கம் செய்வதற்கும் சமூக மற்றும் பொருளாதார நீதியை அடையும் நோக்கில் மகத்தான பணி தங்களுக்கு முன்னால் இருப்பதைக் கண்டறிந்தனர். சாதாரண மனிதன். இரண்டு நூற்றாண்டு கால அந்நிய ஆட்சியின் மூலம் வெள்ளையாகக் கசிந்த பெருந்திரளான மக்கள், மோசமான வறுமையிலும், ஏழ்மையிலும் வாழ்ந்து வந்தனர், அறியாமை மற்றும் கல்வியறிவின்மை அவர்களின் உதவியற்ற தன்மையையும் அவநம்பிக்கையையும் வலியுறுத்துகின்றன. சமூக ஏணியின் கீழ்மட்டத்தில் இருந்த அல்லது பொருளாதார ரீதியாக ஏழ்மையான நிலையில் இருக்கும் தனிமனிதனின் கண்ணியத்தை சிறிதும் மதிக்காத நிலை சார்ந்த படிநிலை சமூகமாக சமூகம் சீரழிந்து விட்டது. அரசியல் புரட்சி நிறைவடைந்தது, அது நாட்டிற்கு சுதந்திரத்தை கொண்டு வருவதில் வெற்றி பெற்றது, ஆனால் சுதந்திரம் ஒரு பொருட்டாக இல்லை, அது ஒரு முடிவுக்கு ஒரு வழிமுறையாக மட்டுமே இருந்தது, முடிவானது மக்களை உயர்ந்த சாதனைகளுக்கு உயர்த்துவது மற்றும் அவர்களின் நிலையை கொண்டு வருவது மொத்த முன்னேற்றம் மற்றும் நலன். அரசியல் சுதந்திரம் சமூக மற்றும் பொருளாதார சுதந்திரத்துடன் இருந்தாலன்றி எந்த அர்த்தமும் இல்லை

 

it was therefore necessary to carry forward the social and economic revolution with a view to creating socio-economic conditions in which every one would be able to enjoy basic human rights and participate in the fruits of freedom and liberty in an egalitarian social and economic framework. It was with this end in view that the Constitution-makers enacted the directive principles of state policy in Part IV of the Constitution setting out the constitutional goal of a new socio-economic order. Now there was one feature of our national life which was ugly and shameful and which cried for urgent attention and that was the existence of bonded or forced labour in large parts of the country.

எனவே ஒவ்வொருவரும் அடிப்படை மனித உரிமைகளை அனுபவிக்கவும் சுதந்திரம் மற்றும் சுதந்திரத்தின் பலன்களில் பங்குபெறவும் கூடிய சமத்துவ சமூக மற்றும் பொருளாதார கட்டமைப்பில் சமூக-பொருளாதார நிலைமைகளை உருவாக்கும் நோக்கில் சமூக மற்றும் பொருளாதாரப் புரட்சியை முன்னெடுத்துச் செல்வது அவசியமானது. இந்த நோக்கத்துடன்தான் அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்கள் அரசியலமைப்பின் IV பகுதியில் ஒரு புதிய சமூக-பொருளாதார ஒழுங்கின் அரசியலமைப்பு இலக்கை அமைக்கும் அரச கொள்கையின் கட்டளைக் கொள்கைகளை இயற்றினர். இப்போது நமது தேசிய வாழ்க்கையின் ஒரு அம்சம் அசிங்கமானது மற்றும் வெட்கக்கேடானது மற்றும் அவசரமாக கவனிக்கப்பட வேண்டும் என்று கூக்குரலிட்டது, அதுதான் நாட்டின் பெரும்பகுதிகளில் கொத்தடிமை அல்லது கட்டாய உழைப்பு இருப்பது.

 

This evil was the relic of a feudal exploitative society and it was totally incompatible with the new egalitarian socio-economic order which “we the people of India” were determined to build and constituted a gross and most revolting denial of basic human dignity. It was therefore necessary to eradicate this pernicious practice and wipe it out altogether from the national scene and this had to be done immediately because with the advent of freedom, such practice could not be allowed to continue to blight the national life any longer. Obviously, it would not have been enough merely to include abolition of forced labour in the directive principles of state policy, because then the outlawing of this practice would not have been legally enforceable and it would have continued to plague our national life in violation of the basic constitutional norms and values until some appropriate legislation could be brought by the legislature forbidding such practice.

இந்த தீமை ஒரு நிலப்பிரபுத்துவ சுரண்டல் சமூகத்தின் நினைவுச்சின்னமாக இருந்தது, மேலும் இது புதிய சமத்துவ சமூக-பொருளாதார ஒழுங்குடன் முற்றிலும் ஒத்துப்போகவில்லை, இது "இந்திய மக்களாகிய நாங்கள்" கட்டியெழுப்ப தீர்மானித்தது மற்றும் அடிப்படை மனித கண்ணியத்தை ஒரு மொத்த மற்றும் கிளர்ச்சியான மறுப்பை உருவாக்கியது. எனவே இந்த கேடுகெட்ட பழக்கத்தை ஒழித்து, தேசிய காட்சியில் இருந்து முற்றிலுமாக துடைத்தெறிய வேண்டியது அவசியமாக இருந்தது, இது உடனடியாக செய்யப்பட வேண்டும், ஏனெனில் சுதந்திரத்தின் வருகையுடன், அத்தகைய நடைமுறையை தேசிய வாழ்க்கையை மேலும் சிதைக்க அனுமதிக்க முடியாது. வெளிப்படையாக, கட்டாய உழைப்பை ஒழிப்பதை மாநிலக் கொள்கையின் கட்டளைக் கொள்கைகளில் சேர்த்தால் போதுமானதாக இருக்காது, ஏனெனில் இந்த நடைமுறையை சட்டவிரோதமாக்குவது சட்டப்பூர்வமாக நடைமுறைப்படுத்தப்படாது, மேலும் இது நமது தேசிய வாழ்க்கையைத் தொடர்ந்து மீறும். அடிப்படைஅரசியலமைப்பு நெறிமுறைகள் மற்றும் மதிப்புகள் சட்டமியற்றும் வரை, அத்தகைய நடைமுறையைத் தடுக்கும் வகையில் சட்டமியற்றும்.  

 

The Constitution-makers therefore decided to give teeth to their resolve to obliterate and wipe out this evil practice by enacting constitutional prohibition against it in the Chapter on Fundamental Rights, so that the abolition of such practice may become enforceable and effective as soon as the Constitution came into force. This is the reason why the provision enacted in Article 23 was included in the Chapter on Fundamental Rights. The prohibition against “traffic in human beings and begar and other similar forms of forced labour” is clearly intended to be a general prohibition, total in its effect and all pervasive in its range and it is enforceable not only against the State but also against any other person indulging in any such practice.

எனவே, அரசியலமைப்பை உருவாக்குபவர்கள் இந்த தீய பழக்கத்தை ஒழிப்பதற்கும் துடைப்பதற்கும் தங்கள் உறுதிப்பாட்டிற்கு வலுவூட்ட முடிவுசெய்தனர், அடிப்படை உரிமைகள் பற்றிய அத்தியாயத்தில் அரசியலமைப்புத் தடையை இயற்றுவதன் மூலம், அத்தகைய நடைமுறையை ஒழிப்பது விரைவில் நடைமுறைப்படுத்தக்கூடியதாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருக்கும்அரசியலமைப்பு நடைமுறைக்கு வந்தது.இதன் காரணமாகவே 23வது பிரிவில் இயற்றப்பட்ட விதி அடிப்படை உரிமைகள் பற்றிய அத்தியாயத்தில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. "மனிதர்கள் மற்றும் பிகர்கள் மற்றும் பிற ஒத்த கட்டாய உழைப்பு" ஆகியவற்றுக்கு எதிரான தடை என்பது ஒரு பொதுத் தடையாக இருக்க வேண்டும் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறது ஈடுபடும் மற்றொரு நபர்அத்தகைய நடைமுறை.

 

@  The Court further went on to elaborate on ‘forced labour’, and stated that:

@  நீதிமன்றம் மேலும் ‘கட்டாய உழைப்பு’ பற்றி விரிவாகக் கூறியது:

 

Any factor which deprives a person of a choice of alternatives and compels him to adopt one particular course of action may properly be regarded as “force” and if labour or service is compelled as a result of such “force”, it would be “forced labour”.

ஒரு நபருக்கு மாற்று வழிகளைத் தேர்ந்தெடுப்பதைத் தடுக்கும் மற்றும் ஒரு குறிப்பிட்ட நடவடிக்கையை மேற்கொள்ள அவரைத் தூண்டும் எந்தவொரு காரணியும் "சக்தி" என்று சரியாகக் கருதப்படலாம், மேலும் அத்தகைய "பலத்தின்" விளைவாக உழைப்பு அல்லது சேவை கட்டாயப்படுத்தப்பட்டால், அது " கட்டாய உழைப்பு".

 

@  The rights of the ‘fallen women and their children’ were very succinctly traced in Gaurav Jain v. Union of India, (1997) 8 SCC 114 as under:

@  'வீழ்ந்த பெண்கள் மற்றும் அவர்களது குழந்தைகளின்' உரிமைகள் மிகவும் சுருக்கமாக கௌரவ் ஜெயின் வெர்சஸ் யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1997) 8 SCC 114 இல் பின்வருமாறு

 

Let us, therefore, first consider the rights of the fallen women and their children given by the Constitution and the Directive Principles, the Human Rights and the Convention on the Right of Child, before considering the social ignominy attached to them and before looking for the remedy to relieve them from the agony and make them equal participants in a normal social order. Article 14 provides for equality in general. Article 21 guarantees right to life and liberty. Article 15 prohibits discrimination on the grounds of religion, race, caste, sex or place of birth, or of any of them. Article 15(3) provides for special protective discrimination in favour of women and child relieving them from the moribund of formal equality. It states that “nothing in this article shall prevent the State from making any special provision for women and children”. Article 16(1) covers equality of opportunity in matters of public employment. Article 23 prohibits traffic in human beings and forced labour and makes it punishable under Suppression of Immoral Traffic in Women and Girls Act, 1956 which was renamed in 1990 as the Immoral Traffic (Prevention) Act (for short the “ITP Act”). Article 24 prohibits employment of children in any hazardous employment or in any factory or mine unsuited to their age.

எனவே, அரசியல் சட்டம் மற்றும் வழிகாட்டுதல் கோட்பாடுகள், மனித உரிமைகள் மற்றும் குழந்தை உரிமைகள் தொடர்பான மாநாடு ஆகியவற்றால் வழங்கப்பட்ட வீழ்ந்த பெண்கள் மற்றும் அவர்களின் குழந்தைகளின் உரிமைகளை முதலில் கருத்தில் கொள்வோம், அவர்களுக்கு சமூக இழிவைக் கருத்தில் கொள்வதற்கு முன்பும், நிவாரணம் தரும்அவர்கள் வேதனையிலிருந்து அவர்களை ஒரு சாதாரண சமூக ஒழுங்கில் சம பங்கேற்பாளர்களாக ஆக்குகிறார்கள்.கட்டுரை 14 பொதுவாக சமத்துவத்தை வழங்குகிறது. பிரிவு 21 வாழ்வு மற்றும் சுதந்திரத்திற்கான உரிமையை உறுதி செய்கிறது. பிரிவு 15 மதம், இனம், சாதி, பாலினம் அல்லது பிறந்த இடம் அல்லது அவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றின் அடிப்படையில் பாகுபாடு காட்டுவதைத் தடை செய்கிறது. பிரிவு 15(3) பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கு ஆதரவாக சிறப்பு பாதுகாப்பு பாகுபாட்டை வழங்குகிறது. "பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான எந்தவொரு சிறப்பு ஏற்பாடுகளையும் இந்த கட்டுரையில் எதுவும் மாநிலத்தை தடுக்காது" என்று அது கூறுகிறது. கட்டுரை 16(1) பொது வேலை வாய்ப்பு விஷயங்களில் சம வாய்ப்புகளை உள்ளடக்கியது.பிரிவு 23, மனிதர்கள் மற்றும் கட்டாய உழைப்பை தடை செய்கிறது மற்றும் பெண்கள் மற்றும் சிறுமிகளில் ஒழுக்கக்கேடான போக்குவரத்தை ஒடுக்குதல் சட்டம், 1956 இன் கீழ் தண்டனைக்குரியதாக ஆக்குகிறது, இது 1990 இல் ஒழுக்கக்கேடான போக்குவரத்து (தடுப்பு) சட்டம் (சுருக்கமாக "ITP சட்டம்") என மறுபெயரிடப்பட்டது. பிரிவு 24, குழந்தைகளை அபாயகரமான வேலையிலோ அல்லது தொழிற்சாலையிலோ அல்லது சுரங்கத்திலோ அவர்களின் வயதுக்கு பொருந்தாத வேலையில் அமர்த்துவதை தடை செய்கிறது

 

Article 38 enjoins the State to secure and protect, as effectively as it may, a social order in which justice — social, economic and political, shall inform all the institutions of national life. It enjoins, by appropriate statutory or administrative actions, that the State should minimise the inequalities in status and provide facilities and opportunities to make equal results. Article 39(f) provides that children should be given opportunities and facilities to develop in a healthy manner and in conditions of freedom and dignity; and that childhood and youth are protected against exploitation and against moral and material abandonment. Article 46 directs the State to promote the educational and economic interests of the women and weaker sections of the people and to protect them from social injustice and all forms of exploitation. Article 45 makes provision for free and compulsory education for children, which is now well settled as a fundamental right to children up to the age of 14 years; it also mandates that facilities and opportunities for higher educational avenues be provided to them. Social justice and economic empowerment are firmly held as fundamental rights of every citizen.

சட்டப்பிரிவு 38, நீதி - சமூக, பொருளாதார மற்றும் அரசியல், தேசிய வாழ்க்கையின் அனைத்து நிறுவனங்களுக்கும் தெரிவிக்கும் ஒரு சமூக ஒழுங்கை எவ்வளவு திறம்பட பாதுகாக்கவும் பாதுகாக்கவும் அரசை அறிவுறுத்துகிறது. அந்தஸ்தில் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் குறைக்கவும், சமமான முடிவுகளை உருவாக்குவதற்கான வசதிகள் மற்றும் வாய்ப்புகளை வழங்கவும், பொருத்தமான சட்டப்பூர்வ அல்லது நிர்வாக நடவடிக்கைகளின் மூலம் அது கட்டளையிடுகிறது. பிரிவு 39(f) குழந்தைகள் ஆரோக்கியமான முறையில் மற்றும் சுதந்திரம் மற்றும் கண்ணியம் உள்ள சூழ்நிலையில் வளர வாய்ப்புகள் மற்றும் வசதிகளை வழங்க வேண்டும் என்று வழங்குகிறது; மேலும் குழந்தைப் பருவமும் இளமையும் சுரண்டலுக்கு எதிராகவும் தார்மீக மற்றும் பொருள் கைவிடுதலுக்கு எதிராகவும் பாதுகாக்கப்படுகின்றன. பெண்கள் மற்றும் நலிந்த பிரிவினரின் கல்வி மற்றும் பொருளாதார நலன்களை மேம்படுத்தவும், சமூக அநீதி மற்றும் அனைத்து வகையான சுரண்டல்களில் இருந்து அவர்களைப் பாதுகாக்கவும் 46வது பிரிவு அரசுக்கு வழிகாட்டுகிறது. பிரிவு 45 குழந்தைகளுக்கு இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வியை வழங்குகிறது, இது 14 வயது வரையிலான குழந்தைகளுக்கு அடிப்படை உரிமையாக இப்போது நன்கு நிலைநிறுத்தப்பட்டுள்ளது; உயர்கல்விக்கான வசதிகள் மற்றும் வாய்ப்புகள் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட வேண்டும் என்றும் அது கட்டளையிடுகிறது. சமூக நீதி மற்றும் பொருளாதார வலுவூட்டல் ஆகியவை ஒவ்வொரு குடிமகனின் அடிப்படை உரிமைகளாக உறுதியாகக் கருதப்படுகின்றன

 

@  Article 24 prohibits the employment of children in factories, etc., and reads as follows:

@  பிரிவு 24, தொழிற்சாலைகள் போன்றவற்றில் குழந்தைகளை வேலைக்கு அமர்த்துவதைத் தடைசெய்கிறது, மேலும் பின்வருமாறு கூறுகிறது

 

“No child below the age of fourteen years shall be employed to work in any factory or mine or engaged in any other hazardous employment”

"பதினாலு வயதுக்குட்பட்ட எந்தக் குழந்தையும் எந்த ஒரு தொழிற்சாலையிலோ அல்லது சுரங்கத்திலோ வேலை செய்யவோ அல்லது வேறு எந்த அபாயகரமான வேலையில் ஈடுபடவோ கூடாது"

 

@  In the case of M.C. Mehta v. State of Tamil Nadu, (1996) 6 SCC 756, the Hon’ble Supreme Court took judicial notice of child labour in Sivakasi, where the provisions of Article 24 were being violated. It was held that abolition of child labour is definitely a matter of great public concern and importance. Poverty was held to be the driving force behind the evil of child labour.

@  வழக்கில் எம்.சி. மேத்தா எதிராக தமிழ்நாடு மாநிலம், (1996) 6 SCC 756, மாண்புமிகு உச்ச நீதிமன்றம் சிவகாசியில் 24 வது பிரிவின் விதிகள் மீறப்பட்ட குழந்தைத் தொழிலாளர்களுக்கு நீதித்துறை நோட்டீஸ் அனுப்பியது. குழந்தைத் தொழிலாளர் முறை ஒழிப்பு என்பது பொதுமக்களின் மிகுந்த அக்கறை மற்றும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயமாகும். குழந்தைத் தொழிலாளர் என்ற தீமைக்கு உந்து சக்தியாக வறுமை இருந்தது

 

@  This was affirmed in Bandhua Mukti Morcha v. Union of India, (1997) 10 SCC 549. Certain directions were given in this case to ameliorate the problems faced by children, and to eradicate child labour:

@  இது பண்துவா முக்தி மோர்ச்சா v. யூனியன் ஆஃப் இந்தியா, (1997) 10 SCC 549 இல் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது. குழந்தைகள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சனைகளை சரிசெய்வதற்கும், குழந்தைத் தொழிலாளர் முறையை ஒழிப்பதற்கும் இந்த வழக்கில் சில வழிகாட்டுதல்கள் வழங்கப்பட்டன

 

We are of the view that a direction needs to be given that the Government of India should convene a meeting of the Ministers concerned of the respective State Governments and their Principal Secretaries holding Departments concerned, to evolve the principles of policies for progressive elimination of employment of the children below the age of 14 years in all employments governed by the respective enactments mentioned in M.C. Mehta case; to evolve such steps consistent with the scheme laid down in M.C. Mehta case, to provide

முற்போக்கான ஒழிப்புக்கான கொள்கைகளின் கொள்கைகளை உருவாக்க, அந்தந்த மாநில அரசுகளின் சம்பந்தப்பட்ட அமைச்சர்கள் மற்றும் சம்பந்தப்பட்ட துறைகளை வைத்திருக்கும் அவற்றின் முதன்மைச் செயலாளர்களின் கூட்டத்தை இந்திய அரசு கூட்ட வேண்டும் என்று ஒரு வழிகாட்டுதல் வழங்கப்பட வேண்டும் என்று நாங்கள் கருதுகிறோம்14 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளின் வேலை வாய்ப்பு M.C இல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள அந்தந்த சட்டங்களால் நிர்வகிக்கப்படும் அனைத்து வேலைகளிலும் மேத்தா வழக்கு; M.C இல் வகுத்துள்ள திட்டத்திற்கு இணங்க இத்தகைய படிகளை உருவாக்க. மேத்தா வழக்கு, வழங்க

 

(1) compulsory education to all children either by the industries themselves or in coordination with it by the State Government to the children employed in the factories, mine or any other industry, organised or unorganised labour with such timings as is convenient to impart compulsory education, facilities for secondary, vocational profession and higher education;

(1) தொழிற்சாலைகள், சுரங்கம் அல்லது வேறு எந்தத் தொழில்துறை, ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட அல்லது அமைப்புசாரா தொழிலாளர்களில் பணிபுரியும் குழந்தைகளுக்கு, தொழிற்சாலைகள் மூலமாகவோ அல்லது மாநில அரசால் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டு, அனைத்துக் குழந்தைகளுக்கும் கட்டாயக் கல்வியை வழங்குவதற்கு வசதியாக இருக்கும். ,இடைநிலை, தொழில்சார் தொழில் மற்றும் உயர் கல்விக்கான வசதிகள்;

 

(2) apart from education, periodical health check-up;

(2) கல்வியைத் தவிர, அவ்வப்போது சுகாதாரப் பரிசோதனை;

 

(3) nutrient food etc.;

(3) ஊட்டச்சத்து உணவு முதலியன;

 

(4) entrust the responsibilities for implementation of the principles. Periodical reports of the progress made in that behalf be submitted to the Registry of this Court.

The Central Government is directed to convene the meeting within two months from the date of receipt of the order. After evolving the principles, a copy thereof is directed to be forwarded to the Registry of this Court.

(4) கொள்கைகளை செயல்படுத்துவதற்கான பொறுப்புகளை ஒப்படைத்தல். அந்த வகையில் ஏற்பட்ட முன்னேற்றம் குறித்த அறிக்கைகளை இந்த நீதிமன்றப் பதிவேட்டில் சமர்பிக்க வேண்டும்.

உத்தரவு கிடைத்த நாளிலிருந்து இரண்டு மாதங்களுக்குள் கூட்டத்தை கூட்ட மத்திய அரசுக்கு உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது. கொள்கைகளை உருவாக்கிய பிறகு, அதன் நகல் இந்த நீதிமன்றத்தின் பதிவேட்டிற்கு அனுப்பப்பட வேண்டும்.

 

@  Article 21-A, providing for free and compulsory education to children, was introduced into the Constitution as a fundamental right vide the 86^th Amendment Act, 2002.

@  பிரிவு 21-A, குழந்தைகளுக்கு இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வியை வழங்குவது, அரசியலமைப்பில் 86வது திருத்தச் சட்டம், 2002ன் படி அடிப்படை உரிமையாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது